Dinsdagavond vond alweer het vijfde evenement voor de FIT Survival competitie plaats. De atleten namen in grote getale deel (misschien kwamen ze voor de champagne achteraf?). Na een duidelijke uitleg van Alex, ook beschreven op grote posters, konden de eerste vijf koppels van start.
Glenn en ik hadden nog geen warming up gehad, dus zetten meteen de pas er in om maar snel warm te worden. De hete adem van Ries en Harm in onze nek hielp wel, dus toen we eenmaal warm waren lieten we beide heren als echte gentlemen passeren.
Alex had wat plassen water over het parcours verdeeld en een aardige selectie van hindernissen bedacht. Wij draaiden onze hand er niet voor om en presteerden het om net binnen de 50 minuten te finishen, waarmee we uiteindelijk tweede werden na Ries en Harm (in 44 minuten).
Alex met zijn twee? koppelmaatjes hadden het tempo er bij het lopen flink inzitten en passeerden ons ergens halverwege, maar gezien ze in een andere startgroep zaten maakten we ons daar geen zorgen over. Waarschijnlijk hebben we hen dankzij onze fabelachtige techniek in de hindernissen nog op gepaste afstand gehouden, want zij vulden een eindtijd van 56 minuten in. Ook René en Sjors deden het in 56 minuten.
Na afloop was er champagne en ook de hapjes werden snel soldaat gemaakt.
De uitslagen en een bijgewerkt tussenklassement zijn te vinden onder het kopje FSC.
Niels
De harde kern van de survivalgroep was compleet bij de 80 km van Nieuwkoop. Stipt 9 uur stonden zaterdag de helden van de survivalgroep in het schilderachtige dorpje Noorden op het ijs. In vlot tempo werden de recreanten gepasseerd en scheuren ontweken.
De tocht over de noordelijke plas was 30 km, en aangezien we halverwege waren begonnen, konden we pas na anderhalve tocht starten met de tocht over de zuiderlijke plas en die was ook 30 km. Omdat we het mooie ijs op zochten (dus midden over de plas gingen) sneden we hier wel een stukje af, waardoor het totaal eerder 80 dan 90 km was.
Voorzien van een voldaan gevoel en geen gevoel in de voeten werd rond 2 uur het ijs verlaten en de reis huiswaarts ingezet.
Beltrum 2009, door Aalt
Als je je duimen voorzichtig onder de dop van een champagnefles zet en gecontroleerd de druk opvoert, weet je dat er een knal gaat komen. En toch komt zo’n klap onverwacht.
Dichter J.C. Bloem zegt in de derde strofe van het gedicht Domweg gelukkig in de Dapperstraat:
“Alles is veel voor wie niet veel verwacht,
de wereld houdt zijn wonderen verborgen
tot het ze, opeens, toont, in hun hogen staat”
Laat ik aan de hand van deze voorbeelden eens inzoomen op één van de prachtige onderdelen van de groepsrun. Aan een boom hangt op pakweg drie meter hoogte een niet mis te verstane boomstam, een minstens vijftig jaar oude eik. Onder deze bomenpoort ligt een dik touw met aan beide uiteinden een ruime lus waar makkelijk een herenschoen maat 43 in past. In de groepsrun mag je samenwerken om één en ander wat lichter en aangenamer te laten verlopen. Je moet hier kijken met enerzijds een sportieve en anderzijds een donders luie blik. Je probeert een hindernis zo efficiënt mogelijke te nemen en als dat gladjes verloopt zit daarin een groot deel van de voldoening.
Wij (veteranen Fit Zeist) verzonnen in goede samenspraak het volgende plan. Wij smeten het touw over de bovenligger zodat aan weerszijden van de stam de uiteinden naar beneden hingen. Als veteraan Gert nou een zijn schoen in de lus zou zetten en de veteranen Marten en Aalt aan de andere kant gingen trekken, zou hij soepeltjes naar boven gaan ( een beetje zoals in een bejaardenlift aan de trapleuning). Hij zou boven op de eik plaats kunnen nemen, op zijn beurt zou de volgende veteraan in de lus gaan staan om de volgende veteraan een zelfde behandeling te gunnen. Gerts massa kon ingezet worden als tegenwicht om de volgende veteraan op te hijsen. Survivallen op z’n zondags, wij voorzagen een gat in de markt.
Welnu, een groot deel van het plan lukte, Gert zette zijn voet in de lus, Marten en Aalt brachten het touw op spanning, en in gedachten zoefde Gert hemelwaarts. In gedachten, want hoe hard wij ook aan het touw sjorden Gert bleef op aarde staan. Toen Gert de tip ter harte nam om niet zijn eigen opgaande touw vast te pakken, maar benedenwaartse druk op het neergaande touw uit te oefenen, werd de wrijvingskracht op het boventouw, die tot dan toe alle krachten in evenwicht had gehouden, plots overwonnen. Nu zweefde Gert hemelwaarts en Marten en Aalt lagen in een split-second met hun snuit in de Beltrumse klei. Sportief van Gert om zich razendsnel bij hen te voegen. Het ging allemaal zo snel dat niemand lachte.
Wij verzonnen een plan dat meer inzet vereiste, besloten dat moe worden er bij hoort en togen verder op onze heldentocht en genoten met volle teugen van de onverzettelijke vriendelijkheid van de enorme schare goedgeluimde vrijwilligers die weer en wind trotseerden om ons en onvergetelijke dag te bezorgen.
Aalt Prins, zondag 4 januari 2009
