Er is er één jarig, hoera, hoera; dat kun je wel zien dat is hij! Elwin was jarig, maar de genodigden waren nog lang niet jarig. Elwin had vooral adventure racers en survivalrunners uitgenodigd voor zijn partijtje, dat bestond uit een oriëntatieloopje.
Bart en ik gingen voldoende bevoorraad op weg naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. Het zou een loopje van 22 km worden, tenminste als je de kortste weg koos. Volgens Elwin zou de snelste deelnemer dit klusje in 2 en een ½ uur klaren. Ik heb eerder een oriëntatieloop gedaan, en wist daarvan dat een gemiddelde van 10 km per uur onwaarschijnlijk snel zou zijn. Bovendien hadden Bart en ik Beltrum nog in de benen zitten.
Om half 12 kwamen we aan bij de Oase, waar Elwin met zijn familie ons opwachtte. Hij had het allemaal goed voorbereid en de controlepunten netjes op kaart ingetekend. Ook had hij wild uitgezet, zodat er onderweg van alles te zien zou zijn. We kregen een reep chocolade mee en weg waren we.
We startten in zuidelijke richting en zochten het eerst controlepunt in het bos. Misschien was dit het moeilijkste punt, of was het ons gebrek aan ervaring, in ieder geval kostte ons dit eerste punt al een klein uur. Vanaf dat punt ging het beter, met een gewijzigde strategie, waarbij de kompasnaald de richting bepaalde en niet de paadjes op de kaart. Het ging steeds beter, waarbij we in steeds rechtere lijnen liepen.
Net voor controlepunt 14 kwamen we ineens 2 adventure racers tegen. Zij waren in noordelijke richting gestart, een uur later gestart, en daarmee waren ze op dat moment toch al een uur sneller dan wij!
Controlepunt 8 lag tussen allemaal waterlopen. De kortste en daarmee snelste route ging dwars door een brede waterloop heen, maar daar hadden wij geen zin in, dus kozen we voor een kleine omweg met droge voeten. Bij punt 6 aangekomen keek Bart eens op zijn horloge, het was al kwart over 4! Op dat moment hadden we dus al ruim 4 uur gelopen. We besloten de vier noordelijk gelegen controlepunten te laten voor wat ze waren en namen de kortste weg naar de Oase (toch nog altijd een kleine 5 km).
Al met al hebben we ons uitstekend vermaakt. De Amsterdamse Waterleidingduinen is een prachtig natuurgebied. We hebben veel herten gezien en zelfs een vos! Dat prachtige roodbruine dier keek ons vanaf een kleine honderd meter aan, maar gaf ons niet de kans een foto te maken; (het fototoestel was op advies van Elwin in een boterhamzakje waterdicht opgeborgen, dus niet snel bereikbaar).
Het gebied is heel afwisselend, met bos, zandvlakten, moeras, beken en met doornstruiken begroeide duinen en ideaal voor een off the road duurloopje!
Een serie foto’s (sfeerimpressie) krijg je zien door op de onderstaande foto te klikken:
Al tijdens de kerstdagen speelde de suvivalrun van Beltrum een belangrijke rol in ons gezinsleven. Waar iedereen het lied “laat de bel, laat de trom, laat de bel trom horen, Christus is geboren” zong, lalde ik er met een bibberende bas door heen “..laat de beltrum horen…” daarmee een ietwat verwrongen glimlach van schoonmoeder oogstend. Verder bij het kluiven aan de kalkoen ook steevast die troostrijke gedachte…ik ben reserves aan het opbouwen, voor Beltrum.
De run dit jaar stond in het teken van de male-bonding. Terwijl we elkaar lekker insmeerden met vaseline, keken we nog snel even de laatste artikeltjes door in de Winq. Zo bleek Italië geen homokunst te blieven, nee dan Beltrum: Het prachtige kunstwerk in Beltrum waar een aantal hazen over de rug van nietsvermoedende schildpadden de paradox van de tijd doorbreken gestold in brons, deed menig mannenhart sneller kloppen. Dit alles smaakvol begeleid door een leger van trekzakspelers op klompen in de heerlijk verwarmde tent op het Mariaplein. Heel Beltrum lijkt ingericht voor survival met als trots pronkstuk het bejaardentehuis waar vriendelijke oma’s en opa’s ons toewuifden vanachter het dubbele glas en de kamerplanten.
Vier mannen zwoegden door het vlakke land, soms leek het op modderworstelen, er waren stevige omhelzingen, er werd geknuffeld en gegrapt. We bezochten donkere bosjes waar je geheel aan het zicht van de toeschouwers onttrokken was. We bereikten samen hoogtepunten, sjorden en trokken dat het een lieve lust was en bereikten wat we beoogd hadden: een behouden terugkomst op het dorpsplein met een klein oranje bandje om onze polsen, maar diep vanbinnen verrijkt met een band die geen enkele jurylid, zelfs niet met de grootste schaar uit de Achterhoek, ons had kunnen ontnemen: de band die tussen ons gegroeid was.
Tot slot namen wij een warm bad en zongen samen het heerlijke lied:
Wie is de held van de dag, Biotex
Slaat een geweldige slag, Biotex
Wij lagen rustig op bed, maar wie heeft ons gered: (retteke tet)
Biotex, Biotex, onze Biotex
(Luister hier naar het gezang van onze helden: biotex.mp3)
Aalt
Beltrum was dit jaar opnieuw voor velen weer de gelegenheid om de beste wensen uit te wisselen. Bij deze van mij dan ook de beste wensen voor 2008!
Ditmaal liep de route van de survivalrun in tegengestelde richting en ook had de organisatie van Beltrum een aantal nieuwe hindernissen ingevoerd. Voor de doorgewinterde survivalaar welliswaar geen onbekende hindernissen. De tegengestelde richting van het parcours beviel mij wel. Hierdoor kwamen we al in het begin bij de lastige postmanswalk, waar ik in Beltrum altijd veel problemen mee heb en daarna snel bij het kajakken en de lange apehangen en beregang over het water.
Ditmaal ging de postmanswalk goed; ik ben er niet ingedonderd, in tegenstelling tot een serie andere TSC’ers. Wel kostte het mij veel tijd en doorzettingsvermogen, maar was zeer tevreden dat het mij lukte. Als deelnemer aan de lange run waren we bevoorrecht en mochten we vanuit de kajak nog een swingover uitvoeren, wat voor enkele deelnemers een nat pak betekende. Ik kende het truukje al en had er dan ook geen problemen mee. Kajakken tijdens een survivalrun is altijd een verademing en in Beltrum helemaal, waar je volgens mij ongeveer een kleine kilometer mag peddelen.
Bij het ingaan van de extra lus van 8 km stond er een goed verzorgde verversingspost. De vrijwilliger meldde dat in die extra lus geen verversing zou zijn, dus ik deed mij te goed aan flink wat banaan, sportdrank en water. Lia zat tot dan achter mij, maar sloeg de verversingspost over en nam direct afstand tot mij.
De extra lus kenmerkte zicht door bruggen en duikers. De bruggen moest je onderdoor, ofwel langs een balk, touw of net (zonder het water te raken) of wel wadend door het water. Ook zaten in dit deel van het parcours een paar duikers, waar je op handen en voeten door het ijskoude water mocht waden. Natuurlijk konden de beroemde Beltrumse lusjes in de combinatiehindernis bij de Waterster niet ontbreken.
Terug van deze 8 km extra kwamen we weer bij dezelfde verversingspost aan, maar hiervan mochten we niet eerder profiteren dan nadat we via een dubbele slappe apehang (over de balken!) het daaltouw hadden bereikt. De laatste balk kwam ik niet zomaar op. De armen leken totaal verzuurd. Ik heb daar zeker 5 minuten op de slappe apehang gezeten, voordat ik me over de laatste balk kon sleuren. De verzorgingspost zat daar dan ook op een heel welkome plek. Opnieuw nam ik een flinke voorraad banaan en sportdrank tot mij, zodat ik het weer even kon uitzingen. René Wevers haalde me op dat moment in en zag hoe ik er aan toe was en liet mij weten dat het einde nog niet in zicht was. Met iets minder vertrouwen ging ik weer verder.
Een volgende lange apehang leverde geen problemen op en de spaans ruiter ook niet. Die verversing had mij dus goed gedaan. De combinatie in het laantje was ook geen probleem, en het uitzoeken van een boomstam al helemaal niet. In Beltrum reserveren ze speciaal voor het TSC hele mooie stammetjes en als je als bijna laatste daar een stammetje mag halen, valt er niets meer uit te zoeken. De dikste en zwaarste is door mijn waarde collega’s (snellere) atleten achtergelaten.
Het zeulen met een dikke, zware stam is geen probleem, maar dat ding moet dan nog wel door midden gehakt worden. De spaanders vlogen snel in het rond, maar toch kostte het mij erg veel tijd. Gelukkig werd ik door vele fans in het massaal toegestroomde publiek enthousiast aangemoedigd en onder gejuich spleet ik de stam in tweeën.
De eindhindernis is met al dat publiek vervolgens een fluitje van een cent. De speaker verbaasde zich over nog een oranje shirt in deze fase van de survivalrun, maar aan de microfoon kon ik hem gerust stellen: volgend jaar ga ik winnen!
Niels
De uitslagen van Fitters (zover mij bekend):
TSC
24: Janco in 3 uur en 20 minuten
28: Ries; 3;27
33: Elwin; 3;40
39: Niels; 4;22
Halve run recreanten
2: Huub; 1;38
113: Alex; 2;51
165: Kim; 3;09 (11de plek bij de dames!)
(ook Bart en Gijs deden mee, maar hun uitslag ontbreekt in het lijstje)
Junioren halve run
6: Frank Mooij; 2;02
Groepsrun
16: Fit1 (René, Vincent, Hans en Michel); 2;15
51: FitZeist (Dennis, Micha, Marten en Aalt); 3;04
59: Fit Zeist II (Mark, Rogier, George en Han); 3;17
Foto’s zijn te vinden op: http://www.survivalbeltrum.nl/runfotos2008.htm
