Door Mark van Zeijl
Na diverse emails over wie en hoe te carpoolen trokken Bart, Kees en Mark onder een grauwe hemel naar Vollenhove. Onderweg wordt er al gefilosofeerd over de altijd zo makkelijke run en Kees kondigt aan dat hij vandaag Bart eruit zal lopen. Ik (Mark) geef aan dat mijn enkel dwars ligt (figuurlijk gesproken dan) en dus nog niet weet of ik de run ga uitlopen. Als we er zijn lijkt de lucht wat open te breken maar helaas komt de zon niet door de wolken heen. Het zal de hele dag een troosteloze grijze dag blijven. Op de parkeerplaats komen we Johan en Guido tegen. Johan geeft aan dat zijn darmen sneller lopen dan hij zelf en dus twijfelt of hij de wedstrijd uit kan lopen.
Na het ophalen van T-shirt + bandje, omkleden en de warming up valt voor ons het startschot voor 12 km blubber met 50 hindernissen. Al snel moeten we een rondje lopen met een melkbus, onderbroken door een stukje tijgeren achter de melkbus aan. Het eerste deel van het parcours valt samen met de JSC: geen moeilijke maar wel mooie hindernissen, zoals een kraanhindernis op 4 meter boven het water.
Na de splitsing worden de hindernissen uitdagender. De kwalificatie van makkelijke run blijkt niet meer helemaal te kloppen. Ondanks de belofte van Kees heeft hij toch Bart losgelaten en tik ik hem bij iedere hindernis weer aan, ondanks mijn uiterst trage looptempo. Kees laat regelmatig zijn tong buitenboord hangen voor extra koeling (of was het toch vanwege de inspanning?). Bij het kanaal blijkt de geplande lange apenhang (70 meter) niet meer aanwezig te zijn, maar de brug hindernis op 6 meter boven het water ziet er best uitdagend uit. Ook een gladde ladder, een apenhang onderbroken door een verticaal schot met aansluitend triangels maken het wel weer uitdagend. Hoewel iedereen op het rustbalkje voor de triangels zichzelf naar het einde toe kijkt, blijkt deze hindernis toch goed te doen. Een swingover met een rubberen strip (volgens mij gepikt uit Udenhout) ziet er lastig uit maar ook hier komen we over de balk.
Langzaam maar zeker nadert de finish. Met een mooi stammetje door de zuigende modder is niet goed voor de loopsnelheid en de enkels gaan nu langzaam maar zeker toch zeuren zodat ik me afvraag of ik toch nog moet uitstappen. Het hakken gaat makkelijk en ik besluit toch maar rustig de laatste hindernissen te doen. Tegen het einde probeert Kees mij nog dwars te zitten door een slimme keuze voor een van de 3 apenhangen en ben ik gedwongen achter hem aan te sluiten. Na een slaapverwekkende 15 meter luie apenhang komen we bij de eindhindernis. Kees is hierbij wel zo sportief om bij de bel te wachten en samen bellen wij ons (met bandje) af. Johan blijkt zichzelf toch te hebben opgepakt en ook hij bereikt de finish met bandje.
Als we gedoucht en wel naar de auto lopen ontwaren we nog een schim bij de eindhindernis. Hoewel hij zich verstopt achter een groep recreanten spotten we Glenn toch, die met een wegwerp gebaar zijn prestaties van deze dag beoordeeld. Op weg naar huis legt Kees uit dat zijn slechte prestatie is te wijten aan de foute keus van het model melkbus, hierdoor kwam hij naar eigen zeggen direct op achterstand te liggen. Bart is tevreden met zijn tijd en ik ben blij dat ik de wedstrijd uit heb kunnen lopen, al is mijn enkel het daar niet mee eens.
Foto’s zijn te vinden op de website: www.sportinbeeld.net en ook op de website van Rene Schraa
Traditioneel vindt op de eerste zondag van november de spectaculaire survivalrun Brugge-Damme-Brugge plaats. De eerste keer dat ik hier deelnam, was ook voor de organisatie de eerste keer dat ze deelnamen aan de SBN competitie. Voor mij was het dat jaar niet zo’n succes. De meest zware hindernissen en vele combi’s werden destijds in 1 wedstrijd gestopt, waardoor vele deelnemers voortijdig de strijd staakten (waaronder ondergetekende).
Het was al heel wat jaartjes geleden dat ik daar deelnam, maar nu vond ik het dan toch tijd om mijn prestatie van destijds recht te zetten. Inmiddels geen TSC’er, maar RUC’er, wat natuurlijk mijn poging om ditmaal met rode armband te finishen wel iets eenvoudiger zou moeten maken.
Zo kwam ik al op vrijdagavond met Keti en Jonathan naar West Vlaanderen, ruim op tijd om optimaal te acclimatiseren! De zaterdag brachten we door aan het strand van Blankenberge, waar we heerlijk uitwaaiden in stormachtige winden en nogal nat werden van de doorlopende regen die ochtend.
De zondagochtend begon droog. Bij de start kwamen we al direct een stevige delegatie van Fit-Zeist tegen, bestaande uit Janco, Rick, Alex, Tim en Johan. Ook Johan was met vrouw en kind al gaan acclimatiseren. Janco en Rick liepen de TSC run, waar Alex als recreant volgde. Johan en ik liepen de RUC run, waar Tim dan weer als recreant volgde.
Zoals gezegd begon de wedstrijd bij droog weer, maar dat werd anders… De eerste hindernissen richting Damme waren goed te doen, leuke variaties op de swingover en diverse touwbanen en netten. Zelfs het wentelteefje zat er in. Mooi dat wij die op de club goed hebben geoefend, want andere deelnemers wisten soms niet wat ze hier mee moesten. Nabij Damme begon het te regenen en dat hield niet meer op! Bij een temperatuur tussen de 5 en 8 graden was dat geen pretje. Het enige wat je kon doen was doorlopen en niet treuzelen bij hindernissen. We liepen dwars door het prachtige Damme waar ze een kraanhindernis over het water hadden gebouwd, even verderop was nog een soort van kraanhindernis op het dorpsplein en het boogschieten vond plaats op het kerkhof???
Vanuit Damme ging het weer richting Brugge, maar nu door akkers en door sloten, alsof de regen ons niet nat genoeg maakte. Onderweg nog diverse mooie hindernissen, alle van heel degelijke kwaliteit. Ik begon er aardigheid in te hebben telkens weer deelnemers te passeren in de hindernissen, een beetje wedstrijdervaring en techniektraining werpt wel zijn vruchten af.
Na nog een stammetje te hebben gehakt ging het naar de eindhindernis. Vooraf werd die als goed te doen ingeschat, maar na al die regen, waardoor ik toch wel een beetje afgekoeld was, werd het wel anders. Het gevoel was door de kou uit de armen en benen, dus na de slinger in het net, waarna we er onder het net door moesten, nam ik uitgebreid te tijd om de haken te bestuderen, waarmee het volgende deel moest worden volbracht. Aan de haken hing een touw, waar je een voetklem in kon zetten. Langzaam maar gestaag verplaatste ik de haken en kwam bij de volgende balk. Ik weet eigenlijk niet meer wat daar moest gebeuren, maar dat onderdeel ging ook wel goed.
Als toetje moesten we in een slurf van beneden naar bover kruipen. Het ding was van stof en hing verticaal. Daarbinnen was geen inklimtouw, dus je moest maar proberen je met je rug een voeten al afzettende omhoog te wringen… Geen idee hoe dat was geweest als het droog was en aan het begin van de wedstrijd zou zijn, maar zo aan het eind in al die nattigheid was dit onderdeel geen kattepis! De eerste keer lukte niet. De tweede keer wel, maar vraag me niet hoe!!! Sommige deelnemers, zoals Johan vonden dit zo’n mooi onderdeel dat ze hem 8 keer (acht keer) deden, maar het spreekwoord zegt achtmaal is scheepsrecht, en dat heeft Johan aangetoond.
Toen ik Brugge verliet waren Johan, Janco en ondergetekende met rode armband gefinisht. Over het lot van Rick, Alex en Tim hopen we dinsdagavond meer te horen!
Niels
ps. bij deze ook bewegende beelden, met verschillende hoofdpersonen uit bovenstaand verslag in beeld!
ps2. nog een mooi filmpje, waarin heel veel hindernissen goed in beeld komen. Let vooral op de eindhindernis, ook de snelste TSC’er had moeite met de zak en kon deze niet in 1x!
door Bart Bongers
Na een gesprek met Peter tijdens het inlopen, vielen een aantal zaken op zijn plaats. In het gesprek somde Peter de intelligentie van het lichaam op en de manier waarop deze zich voorbereid op een nieuwe uitdaging. De mensen onder de 30 zullen zich er misschien niet iets bij kunnen voorstellen, gedreven als zij worden door adrenaline en testosteron. Maar voor de veteraan, die het moet hebben van ervaring, dosering en zelfkennis, is dit een herkenbaar fenomeen.
Het begint ermee dat het lichaam loom en moe aanvoelt, het liefst duikt het zijn comfortabele bed weer in. Maar dat is goed, dit herkennen wij. Ook opvallend dat je om 6.14 wakkker wordt terwijl de wekker op 6.15 staat, het lichaam weet dat het aan de bak moet vandaag. Na een uur in de auto dienen de eerste pijntjes zich aan. Ook dat is goed, het lichaam is bezig met een totale restart, een control-alt-delete zeg maar.
Tegen de tijd dat de eerste hoogwerkers zichtbaar zijn, neemt de spanning dusdanige vormen aan dat de darmen zich spontaan willen gaan legen. Ook dat is natuurlijk erg goed. De rest gaat vanaf dan weer vanzelf.
Tenminste, als je je ogen openhoudt. Hoe is het mogelijk dat ik de verkeerde afslag heb genomen terwijl volgens insiders er een bord van 2 bij 2 meter in het veld stond om de splitsing aan te geven ? Tip voor de wedstrijdleiding: zet er in het vervolg ook een alarmbel bij die volcontinue in bedrijf is zodat ook de halve blinden de run tot een goed einde kunnen brengen.
Ineens bevond ik mij in de beruchte elfstedenhindernis, tusssen de toppers met rugnummers 1 tot en met 25. Wat deed die briljante atleet met nummer 71 daar tussen ? Zo fris als een hoentje werkte ik de elfstedenhindernis af terwijl ik diverse bekende survivalatleten zag ploeteren. Hier is iets falikants mis. Ineens herinner ik mij het geschreeuw van een kwartier eerder, waar ik tot dan toe geen acht op heb geslagen.
Het ondenkbare werd denkbaar, ik had een afslag gemist.
Omdat ik niet voor noppes 4 uur in een auto ga zitten om een halve run te voltooien, ben ik teruggelopen tegen de richting in en kwam er vervolgens achter dat ik het trainingsbosje van Lionitas geheel had gemist. Dit moest ik wel even rechtzetten. Maar een goede tijd kon ik inmiddels wel op mijn buik schrijven.
Na het trainingsbosje en de hoogwerker (over de bonkevaart ?) begreep ik ineens het geploeter van mijn mede atleten in de 11 stedenhindernis. Gelukkig had ik die al gehad. Na deze highlights werd het parcours wat vriendelijker, een apenhang van 70 meter, nog een apenhang met banden en slappe lussen, een zwempartij met een spaanse ruiter.
Uiteindelijk kwam ik met twee rode bandjes aan bij de eindhindernis. Guido was inmiddels gefinished en moedigde mij aan. Als toetje stond een uiterst originele hindernis op het menu. Een soort klos met 3 horizontale stokjes die in een driehoek bevestigd waren, moest al rollend naar de overkant worden gebracht op armkracht. Dit vergde een combinatie van kracht, coordinatie en souplesse. De eerste poging mislukte. Ik zag het somber in. De tweede poging ging tot mijn grote verbazing wel goed, ik had inmiddels de rechter klos gepakt die een stuk drooger was dan de linker.
De rest van de eindhindernis ging zonder problemen en na 2 uur 33 minuten kon ik gaan genieten van de warme tobbes met biotex, na Niels en Mark nog even te hebben aangemoedigd. Ook zij behielden hun twee bandjes, evenals Guido.
Johan had te weinig trainingswerk verricht in de voorbereiding en moest derhalve zonder bandjes naar huis. Ook een bijzondere vermelding voor Sanne die wel 30 minuten wist af te snoepen van haar PR in Leeuwarden op de JSCC.
Dit was weer een hele fijne run met uitdagende, originele hindernissen. Zoals een survivalrun behoort te zijn.
Bart
Via de website van de organisatie zijn veel foto’s te vinden, ook van onze eigen leden. Een aanrader is de link naar utsjoch.nl. Daar kun je op startnummer zoeken!
