Door Mark van Zeijl
Na diverse emails over wie en hoe te carpoolen trokken Bart, Kees en Mark onder een grauwe hemel naar Vollenhove. Onderweg wordt er al gefilosofeerd over de altijd zo makkelijke run en Kees kondigt aan dat hij vandaag Bart eruit zal lopen. Ik (Mark) geef aan dat mijn enkel dwars ligt (figuurlijk gesproken dan) en dus nog niet weet of ik de run ga uitlopen. Als we er zijn lijkt de lucht wat open te breken maar helaas komt de zon niet door de wolken heen. Het zal de hele dag een troosteloze grijze dag blijven. Op de parkeerplaats komen we Johan en Guido tegen. Johan geeft aan dat zijn darmen sneller lopen dan hij zelf en dus twijfelt of hij de wedstrijd uit kan lopen.
Na het ophalen van T-shirt + bandje, omkleden en de warming up valt voor ons het startschot voor 12 km blubber met 50 hindernissen. Al snel moeten we een rondje lopen met een melkbus, onderbroken door een stukje tijgeren achter de melkbus aan. Het eerste deel van het parcours valt samen met de JSC: geen moeilijke maar wel mooie hindernissen, zoals een kraanhindernis op 4 meter boven het water.
Na de splitsing worden de hindernissen uitdagender. De kwalificatie van makkelijke run blijkt niet meer helemaal te kloppen. Ondanks de belofte van Kees heeft hij toch Bart losgelaten en tik ik hem bij iedere hindernis weer aan, ondanks mijn uiterst trage looptempo. Kees laat regelmatig zijn tong buitenboord hangen voor extra koeling (of was het toch vanwege de inspanning?). Bij het kanaal blijkt de geplande lange apenhang (70 meter) niet meer aanwezig te zijn, maar de brug hindernis op 6 meter boven het water ziet er best uitdagend uit. Ook een gladde ladder, een apenhang onderbroken door een verticaal schot met aansluitend triangels maken het wel weer uitdagend. Hoewel iedereen op het rustbalkje voor de triangels zichzelf naar het einde toe kijkt, blijkt deze hindernis toch goed te doen. Een swingover met een rubberen strip (volgens mij gepikt uit Udenhout) ziet er lastig uit maar ook hier komen we over de balk.
Langzaam maar zeker nadert de finish. Met een mooi stammetje door de zuigende modder is niet goed voor de loopsnelheid en de enkels gaan nu langzaam maar zeker toch zeuren zodat ik me afvraag of ik toch nog moet uitstappen. Het hakken gaat makkelijk en ik besluit toch maar rustig de laatste hindernissen te doen. Tegen het einde probeert Kees mij nog dwars te zitten door een slimme keuze voor een van de 3 apenhangen en ben ik gedwongen achter hem aan te sluiten. Na een slaapverwekkende 15 meter luie apenhang komen we bij de eindhindernis. Kees is hierbij wel zo sportief om bij de bel te wachten en samen bellen wij ons (met bandje) af. Johan blijkt zichzelf toch te hebben opgepakt en ook hij bereikt de finish met bandje.
Als we gedoucht en wel naar de auto lopen ontwaren we nog een schim bij de eindhindernis. Hoewel hij zich verstopt achter een groep recreanten spotten we Glenn toch, die met een wegwerp gebaar zijn prestaties van deze dag beoordeeld. Op weg naar huis legt Kees uit dat zijn slechte prestatie is te wijten aan de foute keus van het model melkbus, hierdoor kwam hij naar eigen zeggen direct op achterstand te liggen. Bart is tevreden met zijn tijd en ik ben blij dat ik de wedstrijd uit heb kunnen lopen, al is mijn enkel het daar niet mee eens.
Foto’s zijn te vinden op de website: www.sportinbeeld.net en ook op de website van Rene Schraa