Om de stroom aan (spam)mailtjes te stoppen hebben we gisteren met een meetwiel exact bepaald wat de lengte van het inlooprondje rondom de atletiekbaan is. Ook hebben we de 500 meter van Alex (dat is over het terras van de kantine) opgemeten en het buitenrandje van baan 6 (hier is Micha in zijn eerste berekeningen van uit gegaan).
Om de betrokkenheid wat te vergroten hebben we voordat we gingen meten een aantal gokjes genoteerd. Mark van Zeijl zat het dichtst bij de waarheid met zijn schatting van 470 meter voor het inlooprondje. Het rondje langs de kantine was dan door Alex op 500 meter gezet, de andere schattingen lagen daar nog weer ver boven. Het blijkt duidelijk minder dan 500 meter te zijn!
Wat is het nu geworden:
– inlooprondje: 463 meter
– langs de kantine: 487 meter
– buitenrandje baan 6: 444,75 meter.
RUC Westerbork 2009
Als je op je MP3 speler eerst de Beatles hoort met Good Day Sunshine,
En als je van de snelweg de provinciale weg opdraait,
en er een waterig zonnetje doorbreekt,
En als je inschreven en omgekleed weer buiten komt,
en de zon de laatste wolken wegstuurt,
Dan weet je dat het een perfecte dag is voor een survivalrun.
De wedstrijd begint met mijn all time UNfavorite, de boomstamloop, gevolg door de welbekende bijlmoordenaar sessie. Altijd weer een uitdaging. De run is uit twee lussen opgebouwd, de eerste 6 km is gezamenlijk met de BSC-ers, en kent een hoop enkelvoudige, en een enkele verdwaalde meervoudige hindernis. Niks geks, gewoon lekker doorgaan. Helaas heb ik door wat hakproblemen nogal wat achterstand opgelopen. Dan komen we bij de finish maar helaas, we zijn pas op de helft. Nu krijgen we wat meer uitdagingen, zoals gladde palen, lange apenhangen en combi’s met entertouwen. De armen beginnen nu duidelijke signalen af te geven (en geen positieve). Ik haal wel een paar atleten in die bij de hindernissen blijven steken, en kan zo een beetje achterstand goedmaken. Alleen die modderige greppels helpen daar niet echt bij. Maar goed, we gaan gewoon door.
Wat opvalt is het super enthousiaste publiek. Bij bijna iedere hindernis of bosje staat wel iemand om je aan te moedigen, het lijkt wel een lokale feestdag. Zelfs de vrijwilligers bij de hindernissen klappen bij het halen van de laatste combi hindernissen. Zo komen we bij de eindhindernis, en al lijkt deze moeilijk, ook hier gaan we fluitend (of was het nou piepend) doorheen, om vervolgens de finishbel te kunnen luiden. Met het bandje nog om kunnen we weer aan de hete bouillon. Bij de kleedruimte staat zelfs een vrijwilliger klaar met een hogedruk spuit, om de eerste kilo modder te verwijderen. Ze denken hier echt aan alles.
Al met al een leuke run, en hulde aan de uitstekende organisatie.
Mark van Zeijl
Op dinsdag 27 januari gebeurde het onvermijdelijke… alweer was het onze jongens gelukt om een bijl ter ziele te helpen. En niet zomaar een bijl! Nee, dit was lange tijd onze super-bijl. De vorige bijlen sneuvelden al na enkele trainingen en zelfs al na één training. Deze bijl, met kunststof steel, ging heel wat langer mee. Maar wat schetst onze verbazing? Dit keer was het niet de steel die het liet afweten…nee… het was de bijlkop zelf.
Onze ijzervreters sloegen er een hele hap uit! Het ontbrekende stukje staal zit nog in het hout. Helaas kon ik de foto hiervan niet van mijn telefoon downloaden (foutmelding).
