Donderdagavond rond een uur of 8 werd het startschot gegeven voor de Grontmijloop. Ditmaal was het een sponsorloop voor het goede doel. Grontmij betaalt voor iedere deelnemer voor iedere gelopen kilometer 5 euro voor het kinderkankerfonds, KIKA. Door de grote deelname vanuit de survivalgroep zal Grontmij zijn winstprognose dit jaar wel moeten bijstellen! Volgens de laatste cijfers kende de loop zo’n 160 deelnemers die ondanks de regen hebben meegedaan.
Al direct bij de start manifesteerden zich 7 survivalaars bij de eerste 10. Elwin had er zin in, mogelijk moest hij nog wat frustratie kwijt naar aanleiding van de avonturen in Polen. Hoe dan ook hij dook als eerste het bos in, snel gevolgd door twee Grontmij’ers, daarna Kees en vervolgens ondergetekende. Dit was zeg maar een moordend tempo en al snel liet ik Timo voorbij gaan, daarna Bart en Mark, en ook Harm zette mij weer even terug op mijn plek. Na de eerste ronde (van de vier) kreeg Harm het even met een hond aan de stok, tenminste dat dacht hij, de hond dacht van niet. Elwin kon na 1 rondje zijn plas niet meer ophouden, en toen hij dan even stopte bij een mooi nog niet volgroeid boompje bleef hij net zolang plassen tot hij er zeker van was dat hij buiten de prijzen zou vallen. Alex en Josee zaten continu niet ver achter mij. En Jessica, Jeffrey, Alexandra en Petra kwam ik verschillende keren tegen. Dat was wel mooi met dit parcours: het was zo bochtig, dat je een aardig overzicht had en elkaar telkens tegen kwam. In de derde ronde passeerde ik Keti. Ze was erg goed bezig en vergulde mij met trots. Ga maar na, ze gaat nooit hardlopen en loopt wel mooi die 5 kilometer wedstrijd uit!
Bij de prijsuitreiking werd Keti naar voren geroepen als snelste dame op de 5 km. Dit bleek een foutje te zijn, maar ze werd wel beloond met een mooie KIKA knuffel. Vervolgens werd Josee naar voren geroepen als winares van de 10 km in een schitterende tijd van iets meer dan 47 minuten! Ook de prestatie van Jeffrey (zoon van Josee) mag niet onvermeld blijven, hij liep 3 rondes (7,5 km) in een schitterende tijd van ongeveer 40 minuten!
De overige uitslagen zullen volgende week volgen, in ieder geval zijn Timo en Kees bij de eerste 5 geeindigd op de 10 km. Ook de winaar van de 10 km hoorde een beetje bij onze survivalgroep. Hij trainde bij Hellas en tot voor kort was Don zijn trainer!
Over het parcours; het waren dan misschien wel 4 dezelfde rondjes, maar wel heel afwisselend. Modderige bosgrond, klinkers, asfalt en keienpaden werden afgewisseld. Er zaten kleine glooiingen in het parcours en scherpe bochten. Het was dus geen eenvoudig parcours, maar wel uitdagend. Gezien de reacties van de survivalaars krijgt deze wedstrijd volgend jaar zeker een vervolg.
Deze week zijn Harm en Elwin weer eens een weekje buiten spelen. Dit keer is het reisdoel de TNF Adventuretrophy in Zakopane (Polen). Het wordt een leuke uitdagende actieve vakantie, die (als het goed is) live te volgen via http://www.adventuretrophy.pl. De race duurt maximaal 80 uur en zal een kleine 400 km lang zijn. Kijk voor hun teamprestaties (Team F.A.R.T., startnummer 2) bij de Master-race op de bovenstaande website.
Daarnaast proberen ze af en toe wat vers nieuws vanuit de race door te sturen. Dit zullen ze sturen aan hun vrienden van Team AMI (die met een team meedoen aan de Amator race). Zij zullen het nieuws op hun website http://www.team-ami.nl plaatsen.
Ondanks mijn goed voorbereiding en hoogtestage viel de wedstrijd in het brabantse land mij niet mee. Het weer was goed en de vele waterdoorsteken zorgde voor de nodige verkoeling.
De organisatie had een mooi parcours uitgezet met afwisselende, soms heel pittige, hindernissen. Het venijn zat hem weer in de staart. Vlak voor de finish twee combinatiehindernissen en natuurlijk de trainingsbaan als eindhindernis! Het was weer genieten, maar ik merk wel dat ik eens aan mijn conditie moet werken!
De één na laatste plek blijft in ieder geval in de familie! Mijn broer finishte als 1 na laatste bij het RUC en ik dus bij het TSC. Definitieve uitslagen zijn er nog niet, maar we weten wel dat Timo met een twaalfde en Ries met een dertiende plaats keurig hebben gepresteerd!
Niels
Als voorbereiding op de survivalrun in het roemruchte Steenbergen reisden we af naar het pittoreske Coccaglio, nabij de Italiaanse Alpen. Andere Fitters kozen voor de estafetterun van Den Helder naar Maastricht of misschien wel voor de run in Wesepe, maar ik koos voor de Alpen om alvast een beetje te wennen aan de hoogte in de Brabantse “steenbergen”. De reis naar Italië was al een survival op zich: sneeuw, hagel en wind teisterden het verkeer.
Coccaglio ligt aan de voet van een heuvelrug (Monte Orfano), een voorloper van de Alpen. Deze heuvelrug kenmerkt zich door zeer steile paden en prachtige vergezichten. Ook loopt er een trimparcours naar boven, waarvan de aanwijsborden splinternieuw zijn, maar de onderdelen die erbij horen veelal ontbreken of versleten zijn. Dit trimparcours maakt onderdeel uit van mijn trainingsparcours, ook omdat de rekstokken en ringen nog wel in goede staat zijn. Over zeer korte afstand wordt een hoogteverschil van 300 meter overbrugd, waarna we de kam van de heuvelrug volgen. Aan de zuidkant kijken we uit over de Pianuna Padana en aan de noordkant kijken we tegen de Alpen aan en zien het meer van Iseo.
Alvorens de heuvel te beklimmen liep ik 3x de straat uit en weer in om de fotografe de kans te geven een mooi plaatje te schieten. Daarna ging het omhoog. Op het hoogste punt een overhangende tak: optrekken, buikspieren, opdrukken en alles nog een keer. Terug passeer ik een Italiaan in een flitsend blauw trainingspak. Vol bewondering vraagt hij zich af waar ik mee bezig ben en er ontspint zich een levendig gesprek:
Italiaan: Che cosa stai facendo???
Niels: Mi sto allenando per il survivalrun di Steenbergen!
Italiaan: Che cos’è il survivalrun?
Niels: Survivalrun, corsa di sopravivenza, è uno degli sport più estremi e completi possibili agli esseri umani. Dove le persone che desiderano una cosa in più rispeto al triathlon trovano una nuova sfida. Il survivalrun è nato da un programma televisivo popolare chiamato “Survival of the Fittest”, alla fine degli anni ’80. Gente di diverse nazionalità hanno misurato le forze l’uno contro l’altro in queste specialità: corsa in discesa, mountainbiking, crosscountry ma anche negli ostacoli rampicanti e nelle corde. Il survivalrun, cosi com’è organizzato al giorno d’oggi nei Paesi Bassi e nel Belgio, unisce tutte queste abilità differenti in una gara. le gare uniscono 15 chilometri di corsa con circa 70 ostacoli, come l’ascensione nelle corde , il tiro con arco, il trasporto di pesi, il taglio della legna e il canoeing (fare canoa). La corsa non è sulle piste ma attraverso i boschi, le paludi, i prati e le acque.
Italiaan: Posso farlo anch’ io?
Niels: Certo, naturalmente!
Ik heb hem een inschrijfformulier voor Steenbergen gegeven, welke hij beloofde op de post te doen. Vervolgens probeerde hij opnieuw zich op te trekken aan de rekstok, maar omdat het weer niet lukte, wandelde hij moeizaam verder de heuvel op. Misschien had ik hem beter een inschrijfformulier van onze trainingsgroep kunnen geven…..
Meer foto’s vind je hier
