Adegem 2012, ‘Het venijn zit hem in de start!’

Afgelopen weekend was weer de run der runs onder de survivalruns namelijk die van het Vlaamse Adegem of ook bekend onder survivalrun ‘Meetjesland’. Inmiddels heeft deze run een naam opgebouwd als behoorlijk zware run met veel lastige combi-hindernissen. Ook dit jaar maakten ze deze status waar.
Jammer genoeg betekent een (te) zware run dat er, en dan praat ik voor het TSC (waarvan je toch verwacht dat de deelnemers van een extra uitdaging houden…) niet zo veel inschrijvingen zijn. De run is weliswaar ver en het puntenresultaat (vaak) mager, vanwege de supersnelle en getrainde Vlamingen die deze run net zo snel als de andere doen. Adegem is een echte run waar je vooral voor behoud van het bandje gaat, de eindtijd moet je maar een beetje vergeten. Zo was ook mijn verwachting dit jaar, doel was deze run uit te lopen en uiteraard met bandje. Dat is een prestatie op zich.

Het TSC startte dit keer 12.00 dus gelukkig niet zo vroeg op en het weer was voor de verandering eens uitstekend! Welliswaar na een regenachtige rit tot Adegem… Aangekomen bleek mijn inschrijving niet helemaal goed te zijn (later bleek van wel), maar met vriendelijke hulp kreeg ik een opvolgend startnummer toegewezen en kon gelukkig gewoon meedoen!
Door deze perikelen en een wat lastig gevonden parkeerplek had ik uiteindelijk mijn klassieke voorbereiding: net op tijd omgekleed en onopgewarmd het startvak in… Knal! Daar gingen we met, ik meen zo’n 18 TSC-ers. Eerst een eindje lopen, netje, losse swing, niets aan de hand zo gezegd. Toen de zandheuvels die dit keer extra pittig waren omdat ook onder ingegraven boomstammen door moest worden gegaan, vervolgens nog over een enorm groot stuk betonnen rioolbuis van ik denk 120 cm hoog, dit is al een heel lastig ding want groot glad en eigenlijk geen (hand)grip. Het lukte in de tweede poging, al zullen sommigen hulp nodig hebben gehad denk ik. Toen kwam na nog een paar honderd meter een set van 4 fikse swings: hoge band, hoog kort touw waar je in moest springen vanaf een liggende katrol niet mals en een dikke stros-swing en nog iets van een swing. Dit was al aardig heftig en moest mijn tempo maar aanpassen want hier was ik nog niet klaar/warm genoeg voor. Maar dit is België dus gewoon doorgaan. Na weer 200 meter de volgende knaller: 5 – 6 meter enteren aan een dikke, wat slaphangende tros en daarna door in apenhang nog zo’n stuk.. het ging net. Toen meteen door een ‘laantje’: apenhang met autoband (best irritant) en vervolgens wéér enteren maar nu wel 10 meter! Ok, je had 2 vertikale ‘rust’touwen maar helemaal zuur dus. Toen zag ik de laatste dingen in de laan: een brandslang die in horizontale korte lusjes hoog hingen overgaand in 5-6 losse autobanden. Ik dacht mooi, even in apenhang er doorheen en dan zijn we hier eindelijk van verlost. Nee dus, ‘alleen op armkracht’ zei het ietwat glunderende jurylid.. Oef, dit was echt bizar, je bent helemaal zuur en dan alweer armkracht en niet zo’n kort stukje. Maar goed even schudden en een toch een poging doen. Gelukkig zat er naast me in de duo uitvoering een ander die net voor me uit ging. Hij deed halverwege even een been om het boventouw (want zat stuk), ik dacht da’s mooi doe ik ook. Dat was meteen mijn redding want anders had ik hier heel wat tijd kunnen verliezen terwijl we Adegem amper uit waren gelopen. Het jurylid mopperde wel wat maar ja die ander deed het ook en mocht door, ha ha. Ja, soms een beetje brutaal zijn he. Ach ja ik lag inmiddels achterin de startgroep en dacht dit wordt echt een heeele zware middag… Gelukkig was er nu een langer loopstuk en vanaf toen kwamen de hindernissen met wat meer afstand. De verzuring wilde alleen niet echt wegzakken. De hindernissen waren allemaal van flink kaliber, 6 hoge swings is 1 hindernis in Adegem 😉 Naast diverse pittige en lange kanaaloversteken was er nog 1 lastige hindernis: Een horizontaal hoog touw met daaraan 2 losse verticale lange schuiftouwen met knoop in het midden. Bedoeling was je zijwaarts van boom naar boven over 5-6 meter te verplaatsen via de 2 touwen door ze te verschuiven terwijl je erin staat of hangt. Deze hindernis heeft me de meeste kracht gekost! Voor degene die het precies willen weten zal ik het wel eens uitleggen op de training, maar ik was erg blij en heel verzuurd toen ik nog net met mijn voet de boom aan tikte.

Qua kou viel de run best mee door het zonnige weer, maar het stukje zwemmen bij een van de kanaal oversteken was werkelijk ijsssskoud! Al was het maar 6 meter of zo, je gaat letterlijk kapot en weet niet hoe gauw je het water uit moet komen, wat ook nog eens lastig is met een steile kant..

Om dit verhaal niet te lang te maken.. de lus langs het kanaal mocht voor TSC uiteraard twee keer en dat is veel, erg veel. Maar met doorzettingsvermogen en een rustig tempo kom je een heel eind.
Het enige schappelijke was de boomstam. Er lag nog een heel dun berkenstammetje nou ja ’takje’ is meer op z’n plaats. Da’s mooi zo aan het eind en met drie klappen links, rechts en de finaleslag was het binnen 20 seconden raak, meevaller. Tenslotte nog een leuke combi-eindhindernis, maar ja als je daar bent dan ben je er eigenlijk al want het venijn zat hem in de startkilometers…
Met mijn eindtijd had ik uiteindelijk wat ik verwachtte en ook hoopte, 3 uur 11 minuten een uur achter de winnaar. Dat betekent ‘een mindere run voor het klassement’, vrijwel geen klassementspunten. Toch ergens wel jammer, voor mijn gevoel zijn dit de runs waar echt gesurvivald wordt. Het zijn ook de wedstrijden die me het meest bijblijven maar als klassementsrun hebben ze helaas weinig waarde.

Conclusie is wel dat het Belgische niveau echt een paar stappen zwaarder is dan het Nederlandse, maar ja ieder zijn runs zeggen we maar.
Ik heb ieder geval weer echt genoten en afgezien en kijk alweer uit naar Adegem 2013.

Groeten

Janco