Gert en Ries waren als vanouds weer van de partij bij de X-Bionic Veluwe Classic, een 16 uurs Adventure race, georganiseerd door onder andere Lisette, Elwin en Harm. Het verslag van Gert, boordevol foto’s, kun je hier downloaden. Naast Ries en Gert deden er nog drie teams met Fitters mee.
Door Rick
Het begon al een aantal weken van tevoren, Kees Suijkerbuijk heeft een licentie aangevraagd voor de RUC afstand, Dave en ik speelden hierop in door Kees uit te dagen. Hierover werden veel gediscussieerd tijdens de training en er werden grappen gemaakt over het wel of niet uitlopen van de survivalrun.
En toen, eindelijk, de dag van de survivalrun Udenhout was aangebroken. De avond ervoor ben ik vroeg gaan slapen (23.00 uur) om energie op te sparen voor de run. Ik werd wakker en wilde eigenlijk mijn bed niet uit. Toch maar onder de douche gestapt en naar beneden gelopen om mijn ontbijt warm te maken. Ja, jullie lezen het goed. De avond ervoor heb ik namelijk pasta gemaakt voor het ontbijt. Na het eten heb ik snel mijn spullen gepakt en ben ik naar Dave gegaan.
Dave was ook al klaar om te gaan, we zijn gelijk naar de plek gelopen (BP benzinestation) waar Kees ons zou ophalen. We hoefden niet lang te wachten voordat Kees op kwam dagen. Snel onze spullen in de auto en na een tankbeurt konden we de volgende personen oppikken. Dit waren Mark en zijn dochter. Na deze korte stop zijn we doorgereden richting Udenhout.
Toen we Udenhout in reden en de eerste hindernissen zagen, zagen we Mark (Spruijt) en Alex al bezig met hun TSC run. Helemaal onder de modder en doorweekt. Nadat we ze succes hebben gewenst zijn we snel doorgereden naar de parkeerplaats. De zenuwen kwamen er hier al goed in. We kwamen ruim een uur voor onze starttijd aan (Kees, Mark, Dave en ik zaten in dezelfde startgroep) dus we hadden tijd om ons om te kleden en onze behoefte te doen. Even snel de eindhindernis bekijken en daarna warmlopen. De eindhindernis zag er dit jaar vrij simpel uit, een grote opluchting voor ons allen. Na elkaar succes gewenst te hebben was daar eindelijk het startsein, go! Dave en ik hadden het voornemen om snel te starten om zo ophopingen bij de eerste hindernis te ontlopen. Dit verliep prima en de eerste paar hindernissen waren snel achterwege.
Vrij snel kwam de hindernis waar we Mark en Alex tegenkwamen toen we in de auto zaten (een lange apenhang, drie tarzanswings, weer apenhang, onder een net door en weer apenhang). Phoe, dat voel je wel in de onderarmen. Nu al? Dit wordt een fijne run dacht ik toen. Gewoon verdergaan en we zien wel welke hindernissen er komen. Dave was hier snel doorheen en liep op mij uit. Ik zie hem wel aan het einde dacht ik toen.
Een aantal hindernissen daarna moesten we weer een vrij lastige hindernis doen (een apenhang doen naar een ijzeren ladder, deze ladder moesten we enteren/slingeren en daarna weer verder apenhangen). Een makkie als de ladder droog is en er geen wedstrijddruk is. Alleen, de ladder was modderig en er stonden zo’n 14 man te wachten. Ook viel er net in het water… Oei, een lastige hindernis dus. Gelukkig was de ladder voor mij geen probleem en kon ik snel verder.
De volgende hindernis was een tarzanswing van 9 touwen over het water. Ook hier stonden er een groot aantal man te wachten. Ik dacht, hier moet ik snel voorbij en gewoon in een keer doorgaan. Helemaal rechts was de baan vrij en ik ging ervoor. Alles ging eigenlijk prima en al gauw kwam ik aan de overkant. Mooi, en nu verder!
Fijn door het bos met glibberend en glijdend over modderige paden (het had flink geregend de dagen ervoor) en hindernis voor hindernis werd overwonnen. Maar toen ik het bos uitkwam en op de gewone weg liep, zag ik een ambulance. Dat is niet goed nieuws. Ik kwam aan bij de eerstvolgende hindernis en vroeg het jurylid wat er was gebeurd. De beste man vertelde mij dat iemand uit een hindernis was gesprongen maar verkeerd terecht was gekomen. Hij had zijn been gebroken en moest daarom opgehaald worden door de ambulance. Niet fijn! Nou ja het komt vast wel goed. Op naar de volgende hindernissen.
Het ging wel prima deze run. Lekker door bossen en akkers lopen en hindernis na hindernis werd overwonnen. Op een gegeven moment zie ik daar de kraan. Fijn, een kraanhindernis, daar kijk ik altijd naar uit met mijn hoogtevrees. Dichterbij zie ik ineens een klein en breed mannetje (ben even zijn naam kwijt) staan bij de kraanhindernis. Hij vertelde me dat de hindernis voor hem niet besteed was en wenste me veel succes. Ik het water in (we moesten vanuit het water de hindernis inklimmen) en de hindernis proberen te halen. Eigenlijk was deze hindernis geen probleem, tot ik bij de Spaanse ruiter balk kwam aan het einde van de kraanhindernis. Hoe ga ik deze doen, vroeg ik mij af. Ditzelfde vroeg een man naast mij af. Ik zei tegen hem: we gaan met zijn tweeën schommelen, en elke keer als de hindernis naar voren gaat, schuiven wij over de balk naar voren. Gelukkig bewoog de hindernis heel erg en konden we schommelend naar de andere kant komen. Door de band en plons, weer verder gaan met de run.
Weer het bos in en tot mijn verbazing kwam ik Mark en Alex tegen. Ze zaten lekker te rusten op een daknet. Ik klom het daknet in en vroeg hoe het ging. Volgens beide heren ging het wel lekker en ze vroegen hoe het met mij ging en of ik de hindernis waar we inzaten leuk vond. Ik vroeg waarom ze dat vroegen en toen wezen ze een balk aan die ruim drie meter boven onze hoofden hing (ongeveer 6 meter vanaf de grond). Fijn dat jullie mij daarop wijzen heren… Toch maar de hindernis gedaan en weer verder gaan.
Op een gegeven moment kom ik aan bij het kastelenlaantje. Owja, dit is dat rotlaantje met die fijne hindernissen waar ik bijna elk jaar op stuk ga. Er stonden ruim 30 man te wachten om de hindernis voor de eerste, tweede, derde of zelfs vierde keer te proberen. Hier zag ik Dave weer (ik wist dat ik hem tegen zou komen ergens deze dag!). Ik vroeg aan hem hoe het ging. Volgens hem ging het prima, alleen vreesde hij voor deze hindernis. Ik vroeg hem waarom en Dave vertelde mij dat hier al heel erg veel bandjes waren ingeleverd. Hij maakte de grap dat de hindernis niet het kastelenlaantje moest heten maar de bandjesvreter. Na gelachen te hebben is Dave de hindernis gaan proberen (eerst een apenhang omhoog, verschillende modderige triangels en daarna weer een apenhang). Hoppa, gehaald en Dave kon weer verder.
Na een lange tijd wachten heb ik ook maar mijn eerste poging gedaan om de hindernis te overwinnen. Ik slingerde in de eerste triangel en… huh? Hebben ze hier zoveel moeite mee? De hindernis was geen probleem en ik kon weer verder. Maar meteen daarna kwamen de volgende twee hindernissen (een verticale tak en een grote tractorband). De tak ging wel prima, ook al was hij vrij glad. Maar de tractorband was wel lastig. Vooral omdat ik er niet omheen kon met mijn arm. Dus ik de hindernis uit en even rustig nadenken hoe ik de hindernis het beste kon doen. Ik kwam tot de conclusie dat ik gewoon met twee armen de band zelf moest vastpakken en op de Zweedse tafel manier op de band komen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kon naar de voorlaatste hindernis, houthakken!!!
Na slim een goede houtsoort uitgekozen te hebben ben ik de stam gaan doorhakken. De stam was in no-time, binnen een minuut door (fijne bijlen hebben ze daar ook) en ik kon weer verder. Het ene deel van de doorgehakte stam op mijn schouder en de andere onder mijn arm.
Tijdens het lopen voelde ik wat druppels en ineens begint het keihard te regenen… Kon dat niet even wachten totdat ik klaar ben met de run? Nou ja, doorlopen dan maar. Gelukkig kwam ik vrij snel aan bij de eindhindernis. Deze kwam ik, zoals voorspelt, zonder problemen door. Totdat ik bij de allerlaatste swing over kwam. Het was een net, welke om een hele dikke stam was gewikkeld. Hij was net te breed om het overheen te komen. Rick! Rick! Hoor ik roepen. Ik kijk naar voren en zie Glenn daar staan. Ik loop naar hem toe en vroeg hoe het met hem ging. Hij vertelde mij dat het niet zo best ging, zijn arm was uit de kom geschoten en hij had hem weer teruggeduwd en is verdergegaan met de run. Ik keek hem verbijsterd aan. Hij moest lachen en vertelde me daarna dat ik het touw om de balk moest slaan om zo de hindernis makkelijk te halen. He was right! Zo, de eindhindernis werd makkelijk afgesloten de run in een redelijke tijd uitgelopen met bandje!!!
Na even gepraat te hebben met verschillende mensen van de survivalgroep Zeist ben ik gaan douchen . Na het omkleden ben ik weer teruggegaan naar de eindhindernis om de rest binnen te zien komen samen met Dave. Mark, Kees, de jeugdgroep, Mark (Spruijt), Alex, Melgor, Rose en Niels kwamen uiteindelijk ook over de eindstreep.
Nadat iedereen gedoucht en omgekleed was, was het tijd om naar huis te rijden. Na een lange rit (door file) kwamen ik uiteindelijk thuis. Toen ik eenmaal thuis was heb ik nog even zitten denken aan de mooie en geslaagde dag. Het laatste wat ik dacht was: tot volgend jaar Udenhout!
Afgelopen weekend heeft Erik de halve bosmarathon in Soest op zijn naam geschreven! Van harte gefeliciteerd met deze prestatie!
Erik op de dinsdagtraining: “Het liep wel lekker en omdat ik halverwege op kop kwam te liggen wilde ik deze positie natuurlijk niet meer afstaan.” Het resultaat was een mooie medaille en een bos bloemen waar hij Lisette blij mee maakte.