Mijlpaal

Op 15 april is de 100ste survivalaar lid geworden van onze survivalgroep! Een memorabel moment!

Verslag van AR Amsterdam-Zeist

door Gert

S’morgens parkeer ik mijn auto bij Fit in Zeist, daar wordt ik opgepikt door Jolanda en Ries, en weer afgeleverd in Amsterdam (Jolanda bedankt).We worden opgevangen door Michel, onder het genot van een bak koffie druppelen steeds meer fanatieke hoofden binnen. Na een korte briefing, en een inloop ronde kunnen we om 09.30 uur van start met drie rondjes op de survivalbaan van de politie A’dam.

Per ronde moet er één combi en twee enkele hindernissen worden genomen. Met een 40 minuten zijn de eerste hiermee gereed, hoewel de hindernissen redelijk heftig waren voor mij, komen we nog als derde binnen. Als iedereen klaar is stappen we gezamenlijk op de fiets richting de Amstel, de snelheid zit er nog niet echt in gezien het hele peloton achter een mooi gevormd obstakel blijft fietsen!! Éénmaal aangekomen wordt er per team één fiets ingeleverd.

Het weer is fantastisch als we het water op gaan voor een afstand van 15 km. Eén in de kajak en de ander op de fiets, onderweg mag je zo vaak als je wilt wisselen, dit kost wel tijd dus zo min mogelijk. Na een paar wissels stap ik 2 km. voor het einde uit de boot, Ries neemt het roer weer over, de fietser kan hier niet met de boot mee dus wordt er een andere route genomen.

Samen met Lisette, Bart, Rogier, Kees wacht ik op het punt waar de boten weer zouden moeten aankomen, dit duurt naar ons gevoel wel erg lang, de twee koplopers Jeroen/Michel en een ander team (even de naam kwijt) waren al voorbij. Tot onze grote verbazing komt René aangedobberd (Rogier teammaatje blij), hoe kan dit, wij lagen toch voor op hun? Helaas, drie teams zijn te ver doorgevaren, gelukkig snel ontdekt en weer de juiste route genomen (later blijkt dat Alex  op dit punt ook rechtdoor is gegaan, zijn bootje ligt nu ergens in het Markermeer).

Na een paar honderd meter is het einde van deze etappe in zicht, de eindsprint kost Ries nog bijna zijn voorgevel als de peddel van Nils hem in het gezicht raakt (hoe kom ik van de concurrentie af). Vanaf dit punt moeten we 12 coördinaten uitzetten, CP 13 is bij Fit Zeist. Een vragenlijst moet tijdens de rit van een 55 km. worden ingevuld.

Ik verbaas mij over de prachtige route (complimenten aan de organisatie). Alle CPs worden gevonden, en we gaan met een mooi tempo richting Zeist. Rond de klok van 16.15 komen we aan in ’’de martelkamer’’ van Zeist, slepen met bomen, lopen met een kanonskogel, sjouwen met zandzakken, rekstokken, 10 touwhindernissen, Ajo Aalt die je met een smile op zijn gezicht weer naar de volgende hindernis brengt, nog een extra rondje lopen omdat de speer niet in het hoepeltje is gekomen, met als toetje een combi hindernis voetje van de vloer welgeteld 17 losse hindernissen (kan er een paar naast zitten).

Met de nodige hulp van Ries kom ik zonder armen door de laatste hindernis, kan amper het blikje bier bij de finish meer optillen (uiteindelijk geen hulp bij nodig gehad, snel herstelt). Ik verbaas mij ook over Han die na een dag afzien nog steeds met een enorme glimlach op zijn gezicht het eindtraject afwerkt met zijn maatje Marten.

Complimenten aan de organisatie voor de mooie dag met veel gezellige mensen, mooi weer, prachtige route en niet te vergeten de dames van de catering voor de heerlijke pasta maaltijd.

Gr. Gert

Foto’s: of Foto’s:

survivalrun/AR van Amsterdam naar Zeist

Zaterdag 17 april 2010, een gedenkwaardige dag!

Om een uur of 2 waren we op de atletiekbaan. Erin was al begonnen met het uitzetten van de routes en het klaarleggen van het materiaal. Het zonnetje stond hoog aan de hemel. Vervolgens komt ook Vincent binnen en gaan we wachten op de eerste deelnemers…

Het is half 4 en Vincent krijgt telefoon: Mark Spruijt belt met het mobieltje van Alex! We zijn Alex met zijn kajak kwijt!!! Wat moet je daar nu mee? Kan Alex zwemmen, draagt hij een zwemvest?? zijn allemaal vragen die je je dan stelt, maar we kunnen niets doen. Mark en zijn vriendin speuren het traject af in steeds grotere cirkels, maar zonder resultaat.

Het is 4 uur en het eerste koppel komt de atletiekbaan opfietsen. Niet Michel en Jeroen, maar Nils en Kees. Na even op adem te zijn gekomen voeren ze de eerste opdrachten op de atletiekbaan uit. Met een ronde achterstand komen vervolgens Michel en Jeroen aan en zetten direct de achtervolging in. Erin en ik komen handen en voeten te kort, en het is maar goed dat het aanwezige publiek ook helpt jureren.

Het is 6 uur en alle koppels zijn inmiddels binnen of nog hindernissen aan het uitvoeren, alle koppels? Nee, van Alex nog geen spoor en Mark is nog aan het zoeken. Of toch daar komt Alex aan gefietst op een oude zwarte opoefiets… Gevonden is zijn commentaar. Mark wordt gewaarschuwd en Alex wordt uitgehoord. Nee, hij was niet gezonken, maar gewoon te ver (kilometers te ver!) doorgekanood. Ergens heeft hij de kajak onder een steiger geduwd en verderop een onbeheerde fiets geconfisceerd, waarmee hij uiteindelijk de atletiekbaan heeft bereikt.

De tafels worden buiten gezet en het eten wordt opgediend. Genietend van de heerlijke pasta wordt er in de avondzon nog uitgebreid nagetafeld.

Het is 7 uur, iedereen heeft het eten wel zo’n beetje op en dan komt Mark er aan! Hij wordt als een held binnengehaald en zo zijn we allemaal weer terecht. Met recht een enerverend dagje. 

Michel en Jeroen worden als winnaars geprezen. Op de laatste apehang gingen ze Kees voorbij.

Niels