Concurrentie…
Dit is alweer de 10e editie van de UBCRO survivalrun en is vandaag voor het eerst rond het Hilgelo, de recreatieplas bij Sevinks mölle tussen Winterswijk en Meddo.
Zondag 16 mei begint mooi zonovergoten en dat zal ook de hele dag zo blijven. In de auto voel ik de warmte van de zon en dat vraagt zelfs om enige verkoeling. ARKO (Alle Ramen Kunnen Open voor de niet techneuten onder ons).
Aangekomen melden wij (Ive en ik) ons en nemen onze shirts in ontvangst. Ach, mooi grijs is niet lelijk… Er valt wel wat druk bij mij weg. Normaliter moet ik een bandje om, maar nu dus niet. Ik kan dus ongestraft de hindernissen dusdanig nemen zonder dat een jurylid mij het leven zuur maakt.. Heerlijk!
Marten, Han en Ries zijn ook aanwezig. Helaas was Marten te laat (openbaar vervoer in het oosten gaat nou eenmaal niet zo frequent) waardoor hij niet in zijn eigen startgroep meekon en daardoor een podiumplek aan zijn neus voorbij zag gaan. Om niet helemaal voor niets te zijn gekomen heeft ook hij de recreatieve run gedaan. Jammer dat je niet met ons mee kon lopen Marten.
Even terug naar de start. Deze komt naderbij en ik merk aan Ive dat ze flinke dosis gezonde spanning met zich meedraagt (of moet ik gewoon zeggen dat ze erg zenuwachtig was?). Dit wordt haar vuurdoop, haar allereerste survivalrun. Hier heeft ze maanden naartoe gewerkt. Weer heel wat anders dan die wedstrijden waar ze al dat asfalt voor ontbijt neemt. Voor het eerst gaat ze meemaken waar ze nou echt voor traint. Waarom we altijd ‘gezellig’ op en rond de baan aant spelen zijn… Nu maar hopen dat mijn begeleiding en aanwijzingen van de afgelopen maanden hun vruchten gaan afwerpen. Voor mij dus net zo spannend…
Een paar seconden voor 11u15 als het startschot klinkt , wens ik Ive succes en vooral veel plezier…
Een schitterend parcours uitgezet in de wijde natuur en een goed organisatie en goed gefaciliteerd. Een absolute aanrader voor kinderen en voor de eerste kennismaking met het Survivalrunnen. Veel variatie in het parcours. Relatief veel doorwadingen die soms tot aan de middel kwamen. Daarbij was het water niet zo aangenaam als het weer zelf. Vooral de eerste kennismaking met het water is niet echt aangenaam en gelijk diep. Dat was ook te merken aan de oerkreet die Ive slaakte toen ze de eerste keer in aanraking kwam met het water.
De hindernissen zijn divers en heel erg goed te doen. Het enige nadeel dat ik ervoer was dat er ontzettend veel, met name kleine kinderen, in de hindernissen hingen waar je op moest wachten. Je wilt toch niet op je geweten hebben dat je per ongeluk een kind op de vingers trapt? Maar dat krijg je erbij als je recreatief loopt.
Het lopen gaat goed en Ive gaat goed door de hindernissen heen en luistert goed naar mijn aanwijzingen. Na zo’n 6 km gaan haar onderarmen wat protesteren. Ze heeft het wat moeilijk, maar vecht door. Omdat ik haar ‘jaag’ kan ze mij wel op de bodem van het meer dumpen. Grapjes maken moet ik dan ook maar even niet meer…
Maar dan komt de eindhindernis om de bocht. Ze beseft het nog niet helemaal en gaat als een doorgewinterde TSCer over de laatste hindernis heen en zelfs nog vóór mij over de finish. Die kan ik dus weer in m’n zak steken…
Een snelle rekensom vertelt dat wij er 1 uur en 9 minuten over hebben gedaan. Zeer knappe prestatie voor een eerste run én zonder enige kleerscheuren, spierverrekkingen, opengehaalde handen, verloren schoenen, gekrenkte ego of wat dan ook. Proficiat!
Niet alleen voor Bart moet ik hard trainen om hem dit seizoen voor te zijn in het Algemeen Klassement.
Vanaf vandaag is er nieuw gevaar…. Het gevaar gaat gehuld in Ive..
Sportieve groet,
Glenn.
meer foto’s
Dag loopvriendjes en vriendinnetjes,
Het heeft even geduurd maar ik had niet eerder de gelegenheid dan dit weekend; het filmpje van ons avontuur is af.
We zullen er vast geen Oscar mee winnen maar ik denk dat het een leuke impressie geeft van de DHM loop 2010. De clip is 11 minuten geworden en gaat helaas alleen over de mensen in ‘onze auto’ want de anderen heb ik zelden kunnen spreken en filmen. Überhaupt was de combi meelopen en filmen niet echt een succes, blijkt ook de beperkte kwaliteit van het materiaal maar ach, voor een amateur is het denk ik best leuk geworden.
Via onderstaande link kun je hem downloaden (64 MB). Deze link is 7 dagen geldig. Aangezien ik niet de rechten van de gebruikte muziek heb afgekocht doe ik het op deze manier want YouTube gooit hem er anders zo af is mijn ervaring.
http://rcpt.yousendit.com/864295869/7c35666ba3c52d92f0b0d60f448c589c
Met sportieve groet en misschien tot volgend jaar!
Michel Schuurman
door Mark van Zeijl
Om de regen in het midden van het land te ontvluchten, ben ik afgereisd naar Oldenzaal.
Alhier wachtte een mooie survival run, de outdoor challenge, gelukkig met veel water, ter
compensatie van het ontbreken van de regenbuien. Ik had me ingeschreven voor de 12 km,
met zo’n 40 hindernissen om ook de armpjes de nodige uitdaging te gunnen.
De start ging vanaf een vlonder gelijk het water in, om 100 meter verder het bos in te
kunnen. Het eerste stuk loopt voorspoedig, al zie ik mijn medestarters wel langzaam uit
het zicht verdwijnen. Vooral een treintje met 3 man zie ik soepeltjes uit het zicht
verdwijnen. Als de hindernissen wat zwaarder worden haal ik ze gelukkig weer bij, zodat
we uiteindelijke een hele tijd min of meer samen op lopen. Net voor de splitsing van de 7
en 12 km ontstaat een opstopping voor een leuke hindernis. Het is een combi van dikke
touwen en entertouwtjes. Het dikke touw kan met de beenklem worden vastgezet, zodat de
entertouwtjes met 2 vingers in de neus worden bedwongen. Niet iedereen heeft deze truc
door, zodat een lange rij ontstaat. Weer wat minder sportief dat de snelle lopers
voordringen. Hoewel ze formeel gelijk hebben, is het niet voor iedereen te accepteren dat
je dit bij een recreatieve run eigenlijk niet zou hoeven doen. Hopelijk zorgt de
organisatie volgend jaar voor wat anders, want zelfs dubbel uitgevoerd is er eigenlijk te
weinig capaciteit.
In de 12 km lus zitten wat zwaardere hindernissen en combi’s, zodat de verzuring aardig
toeslaat. Bij één hindernis kan een keuze worden gemaakt, óf circa 20 enterstokjes, óf 10
triangels, gevolgd door een verticaal net en een stukje apenhang. Omdat de armen al wat
zwaarder worden kies ik de ‘langzame’ maar veilige optie, en met voldoende zwaaikracht
zijn ook de stijgende triangels met enige moeite te doen. Ook leuk is de postmenwalk, met
twee knopen in het boventouw als extra uitdaging. De boomstamloop met hakken is blijkbaar
geschrapt, want we mogen geen boomstam van de stapel halen, en de bijlen blijven
ongebruikt in het gras liggen.
Als de verschillende afstanden samenkomen is wederom een leuke combi bedacht, een
apenhang, gevolgd door een horizontaal net (onderlangs) met aansluitend dunne touwtjes
waaronder een dwarshoutje zit. Mijn eerste poging mislukt, en ik mag de hele hindernis
nog een keer beleven. Bij de tweede poging begint mijn rechterschouder zwaar te
protesteren bij het laatste dwarshoutje. Om blessures te voorkomen lever ik dan maar mijn
bandje in (helaas!). Wel weer leuk is de ‘rollade’, een net gewikkeld om een horizontale
balk. Het net draait enigszins mee, zodat het extra moeilijk is om eroverheen te klimmen.
Gelukkig wordt er (met toestemming) samengewerkt zodat het net nog enigszins stil hangt.
In plaats van boogschieten is nu eens gekozen voor een blaaspijp, waarbij je een pijltje
in de roos moet mikken, leuk bedacht en goed te doen. De eindhindernis bestaat uit een
rondje met de kano. Eigenlijk moet je vanuit de kano nog een swingover doen, maar gezien
de (te) grote drukte wordt een deel van de atleten voor een extra kano rondje als
compensatie weggestuurd. Ik weet dus nog niet hoe je vanuit een kano in en uit een
swingover touw kom. Moe maar (een beetje) voldaan mag ik dan de finishbel luiden, na 2
uur en circa 15 minuten.
Dan douchen. Douchen? Nee, niet dus. Je kunt wel badderen in een grote silo, maar met een
enkele houtkachel als ‘verwarming’ is dit niet aan te raden. Hoewel deze vorm van
verwarming theoretisch wel had kunnen werken, is de praktische uitwerking wat minder
geslaagd en blijft het water ijskoud. Dan maar droogwrijven met de handdoek, en gauw iets
warms naar binnen werken.
