Weeze even één grote stormbaan
Dinsdag, 07 aug 2007 – WEEZE – Spetteren door heuphoge waterplassen, klauteren over hoog opgestapelde hooibalen en kruipend door lange rioolbuizen: dat is de Fisherman’s Friend Strongman Run, die volgend jaar april voor de tweede keer wordt gehouden.
Uit een lange rij van 120 gegadigden is onlangs Airport Weeze uitverkoren als locatie voor die Schlammschlacht, zoals die funwedstrijd door de oosterburen wordt genoemd. Het moet op zondag 13 april een groot spektakel worden op het vliegveld. De organisatie verwacht 5.000 deelnemers en 25.000 toeschouwers. Op het grote terrein rond het vliegveld – vroeger een Amerikaanse legerbasis – wordt een parcours van 7 kilometer uitgezet, dat de deelnemers twee keer, zo snel mogelijk, moeten afleggen.
Onderweg moeten zij ruim twintig hindernissen overwinnen. Zij lopen dus een soort lange stormbaan. Rond het vliegveld bevinden zich vele natuurlijke barrières, die van pas komen voor het klauter- en modderspektakel. Maar net als in februari in Münster, bij de eerste uitvoering van de Strongman Run, zullen er ook kunstmatige hindernissen worden gebouwd met indrukwekkende namen als Römerwall, Loch Nass en Hügel der Wahrheit.
– Meer info en inschrijven:
www.fishermansfriend.de
11 en 12 augustus 2007, de ‘Siert-Jan Vos games’, een atletiek 10 kamp, een terugblik door een ‘survivalaar’….
Het survivalseizoen was voorbij, nu eens tijd voor wat anders dacht ik. Via Fit-atleten begreep ik dat in de zomer een open 10-kamp zou worden georganiseerd. Als geïnteresseerde leek volg ik atletiek toch altijd met bewondering op tv (vooral tijdens de olympische spelen) en als fit-survivalaar loop je zelf tenslotte zeer regelmatig op de atletiekbaan. Zelf aan een atletiekwedstrijd meedoen had ik sinds een schoolsportdag 14 jaar terug niet meer gedaan. Dit leek mij dus eens een leuke alternatieve uitdaging!
Door mijn voetbalachtergrond (sprint-interval-conditie) heb ik enige explosiviteit en zeker wat snelheid, de fitters hadden me al uitgelegd dat dat toch eigenlijk de belangrijkste basiskwaliteiten zijn bij een 10-kamp… en het fit blijven… tsja dat heb ik gemerkt….
(meer…)
De website van de SBN is in een modern jasje gestoken. Neem even een kijkje: www.survivalbond.nl
MULTIMEGA HORSESHOE
BERGRENNEN IN DE FRANSE QUEYRAS
Een ambitieus plan: Elwin van der Gragt rijgt dertien topjes rondom Le Roux in de Queyras aan elkaar tot een tocht waarbij hij 4500 hoogtemeters en 50.000 horizontale meters moet afleggen. “Net te doen in één dag,” stelt de allround bergsporter die deel uitmaakt van het Nederlands ijsklimteam. Maar dan moet je wel hardlopen. En dat is een opkomende sport in de bergen.
Tekst en foto’s: Elwin van der Gragt
Voor de vorm vul ik mijn rugzakje met bivakspullen en voer voor twee dagen. Dat stelt mijn aanhang gerust. Maar in stilte weet ik dat de monstertocht in één dag moet lukken. Netto heb ik veertien uur nodig, reken ik uit, met de nodige marge voor een aantal eenvoudige klimpassages. Mijn eigen goede fee is bereid mij een lift in haar toverslee te geven om daarmee alvast de eerste twee kilometer vanaf de camping naar Le Roux in no time weg te smokkelen. Dan veranderen de glazen muiltjes in loopschoenen en wordt mij al meteen de eerste meters duidelijk dat ik de rest van het sprookje niet op toverkrachten hoef te rekenen. Geen tijd voor gepeins. Ik plons de rivier de Montette door; aan de overkant moet het ergens omhoog richting openingstop, de Pic de Clausis (2915 m). Tijdens een eerdere tocht heb ik gezien dat de door diepe ravijnen doorkliefde rotsband ergens een zwakke plek vertoont. Want waar bomen op een helling groeien, daar zal ik ook wel houvast vinden. Ik vind de passage. Het struweel lijkt in de lichtbundel meer op een kluwen spinrag dan op bos. Gelukkig wordt de begroeiing dunner en staat een progressieve versnelling toe. Nadat ik de rotsbanden onder mij heb gelaten, wordt het terrein iets minder steil en krijg ik algauw de verwachte schapenpaadjes onder de zolen. Deze paadjes zijn eigenlijk horizontale richeltjes die de helling een trapstructuur geven. Een goed gemaskeerde milieuramp. Het loopvlak ingeklonken dood gruis, alleen de staande kanten zijn begroeid, waardoor de hellingen vanuit het dal best groen lijken. Maar ik klaag niet, want stijgen hierop in een evenwichtige cadans is een waar genot.
(meer…)
