Dag loopvriendjes en vriendinnetjes,
Het heeft even geduurd maar ik had niet eerder de gelegenheid dan dit weekend; het filmpje van ons avontuur is af.
We zullen er vast geen Oscar mee winnen maar ik denk dat het een leuke impressie geeft van de DHM loop 2010. De clip is 11 minuten geworden en gaat helaas alleen over de mensen in ‘onze auto’ want de anderen heb ik zelden kunnen spreken en filmen. Überhaupt was de combi meelopen en filmen niet echt een succes, blijkt ook de beperkte kwaliteit van het materiaal maar ach, voor een amateur is het denk ik best leuk geworden.
Via onderstaande link kun je hem downloaden (64 MB). Deze link is 7 dagen geldig. Aangezien ik niet de rechten van de gebruikte muziek heb afgekocht doe ik het op deze manier want YouTube gooit hem er anders zo af is mijn ervaring.
http://rcpt.yousendit.com/864295869/7c35666ba3c52d92f0b0d60f448c589c
Met sportieve groet en misschien tot volgend jaar!
Michel Schuurman
door Mark van Zeijl
Om de regen in het midden van het land te ontvluchten, ben ik afgereisd naar Oldenzaal.
Alhier wachtte een mooie survival run, de outdoor challenge, gelukkig met veel water, ter
compensatie van het ontbreken van de regenbuien. Ik had me ingeschreven voor de 12 km,
met zo’n 40 hindernissen om ook de armpjes de nodige uitdaging te gunnen.
De start ging vanaf een vlonder gelijk het water in, om 100 meter verder het bos in te
kunnen. Het eerste stuk loopt voorspoedig, al zie ik mijn medestarters wel langzaam uit
het zicht verdwijnen. Vooral een treintje met 3 man zie ik soepeltjes uit het zicht
verdwijnen. Als de hindernissen wat zwaarder worden haal ik ze gelukkig weer bij, zodat
we uiteindelijke een hele tijd min of meer samen op lopen. Net voor de splitsing van de 7
en 12 km ontstaat een opstopping voor een leuke hindernis. Het is een combi van dikke
touwen en entertouwtjes. Het dikke touw kan met de beenklem worden vastgezet, zodat de
entertouwtjes met 2 vingers in de neus worden bedwongen. Niet iedereen heeft deze truc
door, zodat een lange rij ontstaat. Weer wat minder sportief dat de snelle lopers
voordringen. Hoewel ze formeel gelijk hebben, is het niet voor iedereen te accepteren dat
je dit bij een recreatieve run eigenlijk niet zou hoeven doen. Hopelijk zorgt de
organisatie volgend jaar voor wat anders, want zelfs dubbel uitgevoerd is er eigenlijk te
weinig capaciteit.
In de 12 km lus zitten wat zwaardere hindernissen en combi’s, zodat de verzuring aardig
toeslaat. Bij één hindernis kan een keuze worden gemaakt, óf circa 20 enterstokjes, óf 10
triangels, gevolgd door een verticaal net en een stukje apenhang. Omdat de armen al wat
zwaarder worden kies ik de ‘langzame’ maar veilige optie, en met voldoende zwaaikracht
zijn ook de stijgende triangels met enige moeite te doen. Ook leuk is de postmenwalk, met
twee knopen in het boventouw als extra uitdaging. De boomstamloop met hakken is blijkbaar
geschrapt, want we mogen geen boomstam van de stapel halen, en de bijlen blijven
ongebruikt in het gras liggen.
Als de verschillende afstanden samenkomen is wederom een leuke combi bedacht, een
apenhang, gevolgd door een horizontaal net (onderlangs) met aansluitend dunne touwtjes
waaronder een dwarshoutje zit. Mijn eerste poging mislukt, en ik mag de hele hindernis
nog een keer beleven. Bij de tweede poging begint mijn rechterschouder zwaar te
protesteren bij het laatste dwarshoutje. Om blessures te voorkomen lever ik dan maar mijn
bandje in (helaas!). Wel weer leuk is de ‘rollade’, een net gewikkeld om een horizontale
balk. Het net draait enigszins mee, zodat het extra moeilijk is om eroverheen te klimmen.
Gelukkig wordt er (met toestemming) samengewerkt zodat het net nog enigszins stil hangt.
In plaats van boogschieten is nu eens gekozen voor een blaaspijp, waarbij je een pijltje
in de roos moet mikken, leuk bedacht en goed te doen. De eindhindernis bestaat uit een
rondje met de kano. Eigenlijk moet je vanuit de kano nog een swingover doen, maar gezien
de (te) grote drukte wordt een deel van de atleten voor een extra kano rondje als
compensatie weggestuurd. Ik weet dus nog niet hoe je vanuit een kano in en uit een
swingover touw kom. Moe maar (een beetje) voldaan mag ik dan de finishbel luiden, na 2
uur en circa 15 minuten.
Dan douchen. Douchen? Nee, niet dus. Je kunt wel badderen in een grote silo, maar met een
enkele houtkachel als ‘verwarming’ is dit niet aan te raden. Hoewel deze vorm van
verwarming theoretisch wel had kunnen werken, is de praktische uitwerking wat minder
geslaagd en blijft het water ijskoud. Dan maar droogwrijven met de handdoek, en gauw iets
warms naar binnen werken.
Op 15 april is de 100ste survivalaar lid geworden van onze survivalgroep! Een memorabel moment!
door Gert
S’morgens parkeer ik mijn auto bij Fit in Zeist, daar wordt ik opgepikt door Jolanda en Ries, en weer afgeleverd in Amsterdam (Jolanda bedankt).We worden opgevangen door Michel, onder het genot van een bak koffie druppelen steeds meer fanatieke hoofden binnen. Na een korte briefing, en een inloop ronde kunnen we om 09.30 uur van start met drie rondjes op de survivalbaan van de politie A’dam.
Per ronde moet er één combi en twee enkele hindernissen worden genomen. Met een 40 minuten zijn de eerste hiermee gereed, hoewel de hindernissen redelijk heftig waren voor mij, komen we nog als derde binnen. Als iedereen klaar is stappen we gezamenlijk op de fiets richting de Amstel, de snelheid zit er nog niet echt in gezien het hele peloton achter een mooi gevormd obstakel blijft fietsen!! Éénmaal aangekomen wordt er per team één fiets ingeleverd.
Het weer is fantastisch als we het water op gaan voor een afstand van 15 km. Eén in de kajak en de ander op de fiets, onderweg mag je zo vaak als je wilt wisselen, dit kost wel tijd dus zo min mogelijk. Na een paar wissels stap ik 2 km. voor het einde uit de boot, Ries neemt het roer weer over, de fietser kan hier niet met de boot mee dus wordt er een andere route genomen.
Samen met Lisette, Bart, Rogier, Kees wacht ik op het punt waar de boten weer zouden moeten aankomen, dit duurt naar ons gevoel wel erg lang, de twee koplopers Jeroen/Michel en een ander team (even de naam kwijt) waren al voorbij. Tot onze grote verbazing komt René aangedobberd (Rogier teammaatje blij), hoe kan dit, wij lagen toch voor op hun? Helaas, drie teams zijn te ver doorgevaren, gelukkig snel ontdekt en weer de juiste route genomen (later blijkt dat Alex op dit punt ook rechtdoor is gegaan, zijn bootje ligt nu ergens in het Markermeer).
Na een paar honderd meter is het einde van deze etappe in zicht, de eindsprint kost Ries nog bijna zijn voorgevel als de peddel van Nils hem in het gezicht raakt (hoe kom ik van de concurrentie af). Vanaf dit punt moeten we 12 coördinaten uitzetten, CP 13 is bij Fit Zeist. Een vragenlijst moet tijdens de rit van een 55 km. worden ingevuld.
Ik verbaas mij over de prachtige route (complimenten aan de organisatie). Alle CPs worden gevonden, en we gaan met een mooi tempo richting Zeist. Rond de klok van 16.15 komen we aan in ’’de martelkamer’’ van Zeist, slepen met bomen, lopen met een kanonskogel, sjouwen met zandzakken, rekstokken, 10 touwhindernissen, Ajo Aalt die je met een smile op zijn gezicht weer naar de volgende hindernis brengt, nog een extra rondje lopen omdat de speer niet in het hoepeltje is gekomen, met als toetje een combi hindernis voetje van de vloer welgeteld 17 losse hindernissen (kan er een paar naast zitten).
Met de nodige hulp van Ries kom ik zonder armen door de laatste hindernis, kan amper het blikje bier bij de finish meer optillen (uiteindelijk geen hulp bij nodig gehad, snel herstelt). Ik verbaas mij ook over Han die na een dag afzien nog steeds met een enorme glimlach op zijn gezicht het eindtraject afwerkt met zijn maatje Marten.
Complimenten aan de organisatie voor de mooie dag met veel gezellige mensen, mooi weer, prachtige route en niet te vergeten de dames van de catering voor de heerlijke pasta maaltijd.
Gr. Gert
Foto’s: of Foto’s:
