Toch mooi om zondagochtendvroeg om 9 uur al op het podium te staan! Nee, ik heb niet gewonnen, maar ik was wel jarig en daar was de organisatie achter gekomen. Nog een beetje over survivalrun gepraat met de speaker en vervolgens kreeg ik een paar leuke aandenkens. Er moest toen uiteraard nog wel gelopen worden!
(klik op de foto voor de diashow)
Het verhaal begon al op zaterdag 28 maart. We hadden een campingplaats gereserveerd en vertrokken met een auto volgeladen met campingspullen naar Weeze, het vliegveld net over de grens bij Gennep. Op het programma stond voor de zondag de Strongmanrun, een hardloopwedstrijd met “hindernissen” over een afstand van 18 km. Die zaterdag was het echt survivalweer: regen en koude wind. Prima voor ons, echte bikkels, maar de camping was helaas niet geschikt voor ons en dus maakten we na het ophalen van de inschrijfpapieren en een rondgang over het festivalterrein weer rechtsomkeer.
Zondagochtend ging om 6 uur (of was het nu 5 uur?) de wekker en beladen met boterhammen, een regenpak voor Keti en fototoestel gingen we weer op weg naar Weeze. Het was niet zo druk op de weg, dus we waren mooi op tijd. We hadden voor de vele duizenden (met name duitse) atleten een speciale flyer in het duits gemaakt (oplage 200 stuks), die als warme broodjes weggingen: “Kennt ihr ein Survivalrun?” “Nein noch nie von gehört.” En zo ging er weer een flyer. (Keti kon in 1x ook duits en wist zo ook velen te overtuigen.)
De vele deelnemers kwamen niet allemaal even serieus over. Wel enkele zeer beroemde deelnemers gezien, zo stonden zowel spiderman als superman aan de start. Verder het voltallige team van een operatiekamer in vol ornaat, inclusief doekjes voor de mond. Ook allerlei variaties op het thema, vooral niet te veel kleren aan…
Ruim voor het startschot verzamelden zich al vele atleten in het startvak. Zo rond half 12 ben ik er ook maar tussen gaan staan, onder het roepen van “Personeel, personeel”, stond ik vrij snel bijna vooraan. De speaker jutte de menigte op en de zware rockmuziek uit de overweldigende geluidsinstallatie deed de rest. Nog net voor het startschot, kwam er even een Schotse doedelzakgroep aan die met een heel ander soort muziek een gevoelige snaar wist te raken (we dachten weer terug aan de tijd dat het terrein een Schotse (of Britse) legerbasis was.
Het startschot was daar en een wilde menigte van 6.000 man en vrouw (voorinschrijving spreekt van 8.000 deelnemers, dus niet iedereen was er) ging onder gejuich van de 30.000 toeschouwers van start. Het tempo in de voorste linies lag niet heel hoog, maar het was wel veel ellebogenwerk, dus ik hoop maar dat ik niet te veel slachtoffers heb gemaakt.
Na een kleine kilometer kwamen we bij de eerste hindernis: een serie bunkers bedekt met grond, waar we overheen gingen. Steile hellingen van zo’n 6 meter hoog en dat een stuk of 5 achter elkaar. Die steile hellingen van die bunkers zouden we nog heel veel tegenkomen. Een volgende hindernis was een vliegtuigloods, waar we ingingen. De loods was verduisterd en er werd keiharde schlagermuziek gedraaid, minimale stroboscopen en maximale rookmachines maakten het feest binnen af. Kortom je zag letterlijk niets!!! Ik weet niet hoeveel slachtoffers ik daar binnen heb gemaakt, maar ik struikelde wel een paar keer over gevallenen… Heel raar, deze hindernis hadden ze er in de 2e ronde niet meer in zitten.
Weer verder kwamen we in de buurt van het start-finish terrein en daar gingen we opnieuw over bunkers en ook over vliegtuigloodsen. Om dat laatste mogelijk te maken hadden ze strobalen tegen de wand gestapeld en tussen de twee loodsen met netten een geleidelijke afdaling en daarna weer beklimming mogelijk gemaakt. Verderop lag een stapel banden waar we overheen moesten en nog verder lagen hekken op strobalen, waar we op handen en voeten en aan het eind op de buik onderdoor, over het asfalt moesten. Dit deel van het parcours was bosachtig met bunkers.
Het andere deel van het parcours leidde ons door een zandafgraving, waar de hindernissen bestonden uit water en zand- en kleihellingen. Het water was op temperatuur gebracht, waardoor die 100 meter zwemmen aanvoelde alsof je geen ledematen meer had. Gelukkig bewogen die nog wel en tegen de stroming in bereikte ik de overkant. Ik moest daarbij wel heel wat zwemmende ledenmaten ontwijken, want als je met zoveel mensen in bad gaat heb je niet zoveel ruimte.
Ronde twee was hetzelfde als de eerste, met dit verschil dat er enkele bunkers extra bedwongen moesten worden en dat er een paar andere hindernissen vanwege de vele slachtoffers uit waren gehaald. Het was bijna beangstigend zoveel ambulances en rode kruiswagens met sirene er af en aan reden. Er was geen moment zonder sirene! Keti had hier op de het start-finishterrein niet veel van gehoord, daar waren de speaker met zijn stemgeluid en de dj met zijn zware rock overal boven uit te horen.
Het geheel was een heel spectaculaire belevenis. Beslist de moeite waard om een keer aan mee te doen. De hindernissen stelden niets voor, maar het lopen daarentegen was wel zwaar. Het parcours was extreem geaccidenteerd en was op papier dan wel 18 km, maar door die accenten verwacht ik dat ik misschien wel 20 km heb gelopen. De inschrijving voor volgend jaar staat nu al open, en is waarschijnlijk weer erg snel vol!
Ik ben 1570ste geworden van de 6.000, met een tijd van 2 uur en 40 minuten. De winnaar had 1 uur en 32 minuten nodig. Uiteindelijk zijn er maar 5.000 atleten gefinisht. De rest is buiten de tijd geeindigd, of met de ambulance afgevoerd.
Niels
ps. meer foto’s vanuit de organisatie vind je hier!