Zondagochtend, niet al te vroeg, lekker temperatuurtje met een lichte spat regen. Duo 545 is onderweg naar het Brabantse Steenbergen voor de jaarlijkse Oranjerun. De lichte spatten regen, die ze voelden toen ze de deur uit stapte, worden steeds groter naar mate ze het Brabantse land naderen.
Eenmaal in Steenbergen aangekomen meldt duo 545 zich met een gezonde wedstrijdspanning bij de organisatie. Omkleden vindt plaats in een oude kleine voetbalherenkleedkamer. Hierbij voert nostalgie de boventoon door de herinneringen die boven komen als ze zich in stilte omkleden op een met gras en modder besmeurde vloer en de menggeur van vers gemaaid gras en putjeslucht. Herinneringen aan de voetbalkleedkamers van vroegû toen ze op koude vroege zaterdagochtenden bij de F-, E- en D-jes van de plaatselijke voetbalvereniging een gezonde dosis lichaamsbeweging tot hun namen.
Grote brede kale mannen met armen als scheepstouwen smeren zich in met sterk geurende vette substanties. “Waarom…”?: denkt duo 545 in stilte. Een buitentemperatuur van circa achttien graden Celsius doet het duo niet vermoeden dat ze onder omstandigheden moeten presteren die vergelijkbaar zullen zijn met Beltrum of anderen bikkelruns die midden in de winter plaatsvinden. Zelfs grote rollen plakband verdwijnen met meters om de indrukwekkende torso’s, benen en zelfs in de haren van een enkele, niet kale, man maar met een minstens net zo indrukwekkende lichaamstaal als zijn kale opponenten.
Buiten wachtend in de regen loopt duo 545 nog enkele Fitters tegen het lijf. Aanmoedigend bij hun start klinkt dan eindelijk de oproep voor duo 545 om aan de start te verschijnen. De stadiontoeter klinkt, en weg zijn ze…
De eerste hindernissen gaan soepeltjes met gedoseerde krachtinspanning. Enige drukte bij de eerste hindernissen maar de hindernissen zijn over algemeen leuk en goed te doen en het nihile oponthoud is nog acceptabel. Opvallend is hoe duo 545 een aantal, van die eerder zo imponerende lijkende, mannen het nakijken geven. Het gaat dus nog steeds lekker en goed. Zo goed dat duo 545 zich regelmatig bekommert over hun opponenten die het zicht- en hoorbaar zwaarder hebben dan zij. De het duo aangeleerde survivaltechnieken van Peter, Vincent, Harm en vele anderen Fitters worden met ontzag en veel dankbaarheid ontvangen waardoor het vooral een sociale run lijkt te gaan worden. Deze kennisoverdracht werd echter mede mogelijk gemaakt door de organisatie van de Oranjerun. Bij enkele hindernissen was het zo verschrikkelijk druk dat de eerste vijf, redelijk gezellige, minuten langzaam overgingen in ergerlijke kwartieren. Zo waren er twee hindernissen waarbij duo 545 minstens twee keer vijftien minuten in moest leveren door oponthoud van minder begaafde atleten. Het mocht de sportieve prestatie van duo 545 niet drukken. Kracht en soepelheid bleven verrassend lang. Maar tegen het eind van de run kwam het mannetje dan toch nog even langs maar ook hij werd verslagen.
Aan water, apenhangen en swing-overs geen gebrek. En na een paar krachtige slagen in een kano kwam het eind ook eindelijk voor duo 545 inzicht. Nog een paar pittige semi-eindhindernissen, en daar was ie. Ook duo 545 moest er nu echt aan geloven. De echte eindhindernis die voorafgaande aan de run met veel ontzag door het duo bekeken was. Inmiddels was het droog geworden maar het duo 545 dacht met weemoed terug aan de kwellende beelden voorafgaande aan hun start bij deze eindhindernis. Duo 545 moest zelf nog starten maar zagen toen al vele stranden op deze eindhindernis. Alleen die herinnering al deed duo 545 huiveren. Vooral de reeks van circa 10 triangels was het onderdeel waar vele killers zich op stuk beten.
En nu stonden ze daar zelf. Duo 545. Oog in oog met die brute eindhindernis. De Everest van Steenbergen. Met keiharde onderarmen en verkrampte onder- en bovenbenen lag hij daar voor hun. Maar wat was dat? Daar ineens volledig uit het niets. Als een donderslag bij heldere hemel. Alsof er een engel op het duo neerdaalde. De kracht waarvan ze op dat ogenblik alleen maar hadden kunnen dromen. De Reiki die Gert alis Mastruba ooit op grote afstand door een hel heeft geholpen. Hoe het kon weten ze nog steeds niet. Maar toch was ie daar. Of was het alleen een vocale oase? Nee, nee, het was echt! De warme doch krachtige opbeurende stem van wie anders dan onze grote vriend, de rots in hun branding: GLENN THE MAN!
Alle kracht vloeide terug bij het horen en vooral zien van hun boegbeeld. Hun alles! Nu kon niets meer fout gaan. En daar gingen ze. Zij-aan-zij, duo 545. Eerst de apenhang tot in een uit de kluitengewassen oliedrum. Uit de oliedrum weer een apenhang en vervolgens de o zo gevreesde triangels. Maar wat was dat? Dit kon niet! Tot grote verbazing van duo 545 waren de triangels vervangen! Vervangen door entertouwtjes. Oh gelukkig, toch nog buffelen. Maar nee, wat was dat? Onder de touwtjes was een koord gespannen waar je overheen mocht lopen terwijl je jezelf in evenwicht hield met behulp van de entertouwtjes. How Sissie can it be?! Dit kon niet waar zijn. Onder het oog van hun grote voorbeeld en Held konden ze niet eindigen met een Sissie bridge! Gelukkig hingen de triangels er nog wel dus daar gingen ze. En tezamen lukten het ze om allebei met triangels te eindigen onder het oog van hun held: G L E N N T H E M A N
Hoe trots zou hij zijn!
Voldaan en best een beetje trots bereikte duo 545 finally the finish. Bijna huilend in elkaars armen en wetende dat HIJ het had gezien.
Maar wat bleek, hun GLENN had hun triangels gemist? Nee dat kon niet! HIJ had ze niet als twee trotse aapjes het eindpunt zien bereiken. Hoe kon dit? HIJ maakt een grapje! HIJ dolt ze! HIJ dolt altijd iedereen dus hun nu ook! Het moet! HIJ moet ze gezien hebben!!!
Maar of HIJ het echt niet gezien heeft zullen ze nooit weten…
TX Dennis voor een onvergetelijke run!