door Micha
Zondagochtend 20 oktober 2013, de dag na een enorme zeikerige regendag en waarop de buienradar nog 91% kans op regen in Neede gaf. Echter, ik meende net toch echt te horen dat we de komende dagen een overheerlijke nazomerse periode te gemoed gaan met ongekend hoge temperaturen voor de tijd van het jaar.
Ach, het is nog vroeg en, het is droog! Sterker nog, in het eeuwig mooie 030 kleurt de ochtendhemel zelfs lichtblauw. Dat belooft veel goeds voor iemand die praktisch een week geleden een soort van af heeft gezien tijdens een drijfnatte ochtendsessie van de zoveelste beruchte AFC (Alex’s FIT Challenge) in de groene steppe net buiten dat prachtige 030.
Met een gezonde wedstrijdspanning prop ik een bord Bambix in mijn lijf en rijd richting carpoolplek “de Goudrenet” aan de A1 aldaar opgewacht te worden door mijn koppelmaat en goede vriend Gert. Gert is de vervanger van mijn oorspronkelijke Koppelmaat en tevens goede vriend Dennis. Dennis werd exact een week geleden helaas letterlijk gevloerd tijdens die beruchte AFC. Bikkel Dennis stapte, met de finish in zicht, iets wat vervelend in een plas waarvan we er die ochtend honderden, wat zeg ik, duizenden, doorstaan hadden. “Knak” zei zijn enkel, maar Dennis hoorde je niet, Dennis ramt gewoon door, Dennis is een MAN, Dennis is een jonge vader die geen pijn kent, Dennis zet zijn kiezen op elkaar en finished die killing AFC alsnog in een toptijd. De volgende ochtend bleek dat Dennis zijn enkelbanden in-/afgescheurd had! GVD Dennis, jij krijgt wat mij betreft nu al de ABP 2013 ofwel de AFC-BIKKEL-Prijs 2013. R E S P E C T man!
Oja, die Goudrenet, daar tref ik hem, één bonk vriendelijke spiermassa. Deze dag heeft Gert de loodzware taak om een Koppelmaat te vervangen. Nee, niet een koppelmaat maar een Koppelmaat met hoofdletter “K”. Niet gewoon dus een koppelmaat als Niels Guijens of een easy rider als een Tim of een Rick, nee, het is Gert’s taak vandaag om een clubheld, een survivalicoon, een volbloed survivalaar, een al bijna legende te vervangen. Gert moet Bikkel Dennis vervangen. Ga daar maar eens aan staan!
Wat ik al zei, een altijd warm onthaal van mijn grote vriend. Het beetje zal-het-wel-lekker-gaan-vandaag-twijfel is in no-time weg bij het zien van deze altijd stralende reserve Koppelmaat. Mijn dag kan eigenlijk al niet meer stuk! Kom, rijden, op naar Neede waar ook de zon blijkt te schijnen…
Omkleden, wedstrijdspanning stijgt, zenuwachtige scheetjes ontglippen zweterige billen, gefinishte bikkels en bikkelsters, met besmeurde drijfnatte shirts, uitgeputte gezichten, maar met toch een voldane glimlach op het gezicht, lopen af-en-aan. Zij zijn al klaar, wij moeten nog…
Even een kleine warming-up, je moet toch wat. Verrek een andere clupmaatbikkel, Michel H., hij moet ook nog. Hij loopt met een voor ons onbekende vriend maar de afleiding voelt even prettig zo 5 minuten voor de start. Dan het startvak in en “PANG”… daar gaan we Gert… en het gaat lekker hè Gert? Ja het gaat onverwacht prettig, heerlijk eigenlijk. We halen startnummers in die al 2 uur geleden gestart zijn. Dat pept op. Jammer dat het bij enkele hindernissen relatief lang wachten is maar ach, dat brengt de hartslag weer wat tot rust en voert het een en ander aan melkzuur af. Het is tenslotte belachelijk lekker weer met veel gezelligheid langs de kant.
We kropen door duikers, doorwade enkele stromen, beklommen vele touwen, netten, palen en balken. 49 hindernissen om precies te zijn. 49 stuks in 12 km gepropt. Al lijkt ons die 12 km wat kort voor hoe het voelt. Ons gevoel klopt, later bleek de afstand stiekem 14 km (!) te zijn. Maar we lopen, kruipen, klimmen en niet geheel onbelangrijk, we genieten en lachen nog steeds. We naderen het einde. De hindernisnummers beginnen al met een 4 en de laatste 4 hindernissen schijnen op een kluitje te zitten. Gert ramt nog even een pijl in de bulls eye en de eindhindernis is in zicht. Een zalig ogende apenhang van een meter of 30 over het water. Vele apen hangen halverwege op apegapen, een enkeling geeft op en laat zich uitgeput tussen de krokodillen vallen. “Gert, weet je nog die AFC van afgelopen zomer? Daar was de apenhang 2x zo lang man. Kom op rammen”!
En zo glijden we soepel als 2 Oostenrijkse skigondels naast elkaar naar de overkant van het dal. Wat nou halverwege uitrusten… doorrammen, dat zou Dennis ook doen, dus wij ook, BAM! Lekker gevoel. Nu nog even die eindhindernis. Verrek, daar staat Michel H. al aangekleed en wel met die eeuwig bekende smile ons toe te roepen. Hoe the fukc kan hij daar al zo fris en fruitig staan? Waarschijnlijk uitgevallen…
Anyway, we hebben het gehaald Gert. We kunnen met opgeheven hoofd huiswaarts keren. We kunnen aankomende dinsdag met trots de thuisblijvers vertellen wat ze gemist hebben. Onze ruig getekende shirts zullen ons dinsdagavond het respect geven van onze medekrijgers van het altijd gezellige FIT. Voldaan lopen we naar de douche waar we halverwege nog de schrik van ons leven krijgen. Er stopt een auto. Een groot donker gedaante stapt uit en verspert ons de weg. Even lijken mijn laatste seconden geteld. Ik zie 42 levensjaren in een fractie van een seconde voorbij schieten. Ik dacht dat mijn leven voorbij was maar ik was held Gert even vergeten. Held Gert springt voor me, als hoeder, als body guard, als luchtafweer dat een patriot uit de lucht plukt, het gebeurde in een fractie van een seconde!
Pfff het valt mee, het was Glenn maar…
Tx Gert voor de waanzinnige dag. Op naar Beltrum! Dan wel weer Dennis en als special guest, vriend René 😉
(meer foto’s van Folkert vind je hier)