Het was weer een tijdje geleden, om precies te zijn was Beltrum 2008 mijn laatste survivalrun. Dus het werd wel weer eens tijd. De survivalrun van Leeuwarden ken ik als een run die altijd goed te doen was, zowel in mijn TSC als RUC periode heb ik hier vaak deelgenomen en altijd probleemloos de finish gehaald. Zonder al te veel voorbereiding (net een maand training, en dat maar 1x per week) zou toch nog moeten kunnen lukken?
Het begon goed, Dennis reed ons in zijn nieuwe luxe limousine, met lederen fauteuils naar het hoge noorden. Goed gemutst, met wel een beetje wedstrijdstress ontmoetten we al snel onze medestrijders van FIT. Met 10 RUC leden was de groep goed vertegenwoordigd. De 1 wat optimistischer dan de ander, maar alle hadden we er zin in. Vanwege de grote groep deelnemers aan de RUC (ruim 120 deelnemers) werd in vele startgroepen gestart.
Om kwart over 10 klink voor mij, maar ook voor Wouter-Dirk en voor Erin het startschot. Wodi nam met hoge snelheid het voortouw en Erin volgde. Ik hobbelde er een beetje achteraan. Na een rondje met een klinker en een kruipnet volgden enkele heel lage swingovers en wat eenvoudig hindernisspul. Tot mijn verassing vond ik bij de eerste combinatie Wodi in het net. “Wat doe jij hier?”, vroeg ik. “Beetje chillen”. zei hij, en bleef nog even liggen. Bij de eerste drankpost vond ik Erin, hij was weer verenigd met Rik en Dave.
Het beroemde elfstedenlaantje was de eerste serieuze uitdaging. Een lange laan met diverse combinatiehindernissen. Waar ik ook Kim trof. Het was pittig, maar het lukte mij alles achter elkaar te doen, waardoor ik vele vermoeide atleten passeerde, die er maar een hard hoofd in hadden dat deze hele laan gepasseerd moest worden.
Na het elfstedenlaantje volgde nog de beroemde kraanhindernis boven de Bonkevaart, ditmaal een apehang omhoog, over een stam, en weer schuin naar beneden. Daarna naar de andere kant van de provinciale weg. Daar werd een bezoek aan het trainingsbosje van de plaatselijke trainingsgroep, waar een aantal venijnige hindernissen dicht opeen moesten worden uitgevoerd.
Weer aan de goed kant van de weg moesten nog een drietal varianten van de bekende swingover worden uitgevoerd en ging het op naar de stapel boomstammen. Nadat we eerst een pijl hadden raak geschoten (nee Glenn, die pijlen zijn niet krom, je moet gewoon leren schieten) mochten we met zo’n stammetje door de inmiddels ook beroemde 60 meter lange duiker opnieuw onder de provinciale weg door. Het water stond zo hoog stond dat een snorkel gewenst was. Na een flink stukje rennen met stam kwamen we door een fietstunneltje weer terug naar de goede kant van de weg. Hier mocht deze stam in tweeën worden gespleten.
De eindhindernis was opnieuw een combinatiehindernis van indrukwekkend kaliber, en helaas ging ik hier door het ijs. Een tweede poging mocht niet baten….
Al napratend met de tien FIT leden die meededen met de RUC run konden we de volgende stand opmaken:
Glenn was het snelst met bandje, daarna volgde Bart met bandje. Mark, Dennis, Wodi en ondergetekende hebben hun bandje ingeleverd. Kim, Rik, Dave en Erin hebben met onderkoelingsverschijnselen de strijd voortijdig gestaakt. Voorzichtig inschattend denk ik dat het beoogde percentage deelnemers die met bandje de finish zou halen niet heeft bereikt. Zij dachten vooraf dat 80% het wel zou halen. Ik denk eerder aan 50% of nog minder….