Op weg naar Dinxperlo
Vaak lees ik in de vele leuke stukjes, die door onze leden worden geschreven, dat een Survivalrun begint op de weg ernaartoe of wanneer de wekker gaat. Voor mij is dat een ander verhaal. Namelijk de avond/dag ervoor.
Aan de ene kant loop ik hele runs waarvoor een goede voorbereiding nodig is (kleding, eten en dringen klaar leggen en vroeg naar bed). Aan de andere kant ben ik nog jong en wil ik leuke dingen doen, zoals uitgaan. Altijd een moeilijke keuze. Maar wel één die je het welbekende bandje (het enige voorwerp dat sterker is dan een nokia telefoon) kan kosten. Daarom ga ik altijd voor de verstandige keuze. De avond voor Dinxperlo ben ik dan ook lekker vroeg naar bed gegaan, zo rond 03:00 uur in de ochtend. De reden: een prachtige film “The Hobbit” deel 2 in de bioscoop van Ede en een borrel.
Mijn wekker ging af om 08:00 uur. Pffff, snel mijn sportkleding aan doen en de rest van de spullen in de sporttas proppen. Gelukkig had ik nog vijf minuten de tijd om wat havermout naar binnen te werken. Opgepimpt met rozijnen, stukjes banaan en kaneel is dat paardenvoer best te eten. De laatste hap en met een mond vol havermout op naar BSC loper Ali. Samen met hem zou ik de BSC run gaan lopen. Daar aangekomen doet Ali vrolijk en in Fit Zeist teneu de deur open. Snel de auto in en op naar Dinxperlo!
Jullie verwachten nu natuurlijk een spannend verhaal over wat wij allemaal in de auto meegemaakt hebben. Het enige spannende wat wij hebben meegemaakt is of we op tijd in Dinxperlo zouden arriveren om een “nummer 2” te doen. Een fenomeen wat elke survivalatleet ervaart op weg naar een survival wedstrijd. Achteraf hoefden we ons daar gelukkig niet druk om te maken want we kwamen ruim op tijd aan. Na de nodige behoefte zijn wij het wedstrijdshirt gaan ophalen. Ik geef aan dat nummer 171 voor mij is. “Bilneger is uw achternaam?” vraagt de dame. “Zeg maar gewoon Oer” zeg ik. “Haha mijn naam spreken ze ook altijd verkeerd uit” zegt de dame. “Ow, wat is je naam dan?” vraag ik. “whefs sfwfwrf” zegt ze met een zwaar accent (ik verstond er natuurlijk niks van zonder mijn vertaler Tim R). “Nou tot ziens Berta” zeg ik en samen met Ali loop ik naar de start.
Eerst even warmlopen en wie komen we daar tegen? Onze clubkampioen kletskous Kees Suijkerbuijk en zijn zoon Tim. Kees, sociaal zoals hij altijd is, komt altijd even een praatje maken en wenst ons veel succes. Dankje Kees, ik waardeer dat altijd enorm. Ook komen wij RUC loper Niels tegen. Waarom heb jij een BSC shirt aan? Niels geeft aan dat hij als Martin gaat lopen. Ik geef hem een hand en stel mijzelf voor als Ugur. Even later worden onze startnummers omgeroepen en gaan wij in het startvak klaar staan.
p.s. Als BSC loper zal ik Ali coachen, en als 5km recreant zal ik Milan (een van onze jeugdleden) coachen.
Run met Ali
KLAAR VOOR DE START, AF! Ongeveer vijf seconden te laat gaat het startschot af. En we zijn onderweg! Ruim 40 hindernissen op zo’n 7 a 8 km. Voor velen killing. Eerst een kruipnetje en een swing over de balk. Daarna OVER (huh, niet onderlangs?) een horizontaal net. Hierna doen we nog een swing over en over een daknetje. Erg irritant vind ik die, want elke keer blijf ik bij het uitstappen haken in het net. Al snel komt de eerste combi hindernis in zicht!
Alles goed Ali? Jazeker is het antwoord. Hop de hindernis in. Eerst over de balk, apenhang, onder het net, apenhang, onder de balk door, apenhang en als laatste over de balk heen. Ali hoe gaat het nu? Bikkel Ali geeft aan dat hij zijn onderarmen heel eventjes voelde maar het gaat goed. We lopen verder en komen een vertikaal netje tegen, welke zonder enige moeite overwonnen wordt. Hierna komen we bij de tweede combi. Over de balk, apenhang over balk, staplussen en over de laatste balk. Geen probleem voor deze twee survival atleten. Nog een stukje lopen met de zandzak en nog een aantal simpele hindernissen komen we aan bij de boomdoorsteek.
Hier haalt Niels ons in. Lekker gelopen Niels! Deze hindernis staat op het terrein vlakbij de start/finish. Na de boomdoorsteek weer een combi hindernis. Daknetje, onder OF boven een verticaal net (ik ga eronderdoor, Ali besluit wijs om eroverheen te gaan) en weer verder met het daknet. Hierna over een verticaal netje en daarna lange lianen.
Hier kregen Ali en ik een klein beetje ruzie met het jurylid. Ik enterde (zonder een voetklem te gebruiken) naar het laatste touw en ging gelijk verder in een houten ladder. Dit mocht niet en de beste meneer werd boos. Dus ik slinger terug naar de laatste liaan en stap op de balk. Nu deed ik het goed en mocht er weer af. Nu was Ali aan de beurt om meneer boos te maken. Ali slingerde soepel naar het laatste touw en sprong aan de verkeerde kant van de balk af, desondanks dat hij erop stond. Overnieuw was het oordeel. Ali was het hier niet helemaal mee eens. Zonder te discussieren deed Ali de hindernis opniew (Nils, opletten! Ik herinner mij namelijk dat iemand uit de eindhindernis van Dinxperlo viel en hierna een uitgebreide uitleg gaf dat hij dacht dat hij uit mocht stappen). Tot mijn grote verbazing deed Ali dat zonder een voetklem te gebruiken, respect!
Nog één swing over en hierna boogschieten. Ali schiet in de roos en ik gelukkig net binnen de criteria om zonder strafhindernis door te gaan. We beginnen aan de tweede lus met een swing over en een kruipnetje. Na een makkelijke combi hindernis komen we aan bij een tarzan zwaai over de sloot. Als Tarzan en Jane zwaaien wij naar de overkant. Om de hoek staat daar een volgende combinatie hindernis. Een ladder die wat omhoog loopt, staplussen en daarna een ladder die omlaag loopt. We slingeren naar de andere kant en kunnen genieten van boullion en wat fruit. Dit is een van mijn geluksmomentjes tijdens een run. Even rust en de brandstof aanvullen. En wie van de jeugd komt daar aanslingeren? Yolo maatje van Tim de buldozer, Alex Kl(h)ing! Hij ligt derde, achter twee jongens die ruim een kop groter zijn. Ali en ik lopen verder en doen nog wat makkelijke hindernissen. Op een gegeven moment is daar weer een combi hindernis. Alex gaat er zonder problemen doorheen en nu is het onze beurt om te laten zien dat we de combi hindernis kunnen doen.
Eerst een apenhang omhoog, dan een verticaal net, staplussen en als laatste een apenhang. Ik pak het middelste laantje en kom erachter dat dit niet zo handig is geweest. Je moet altijd vooruit kijken en dit deed ik juist niet. Het gevolg een paar natte voeten na het uitstappen aan het einde van de hindernis. Achja, niks aan te doen. Verder lopen met natte voeten dan maar. Ali heeft het beter voor mekaar en houdt zijn voeten droog. Even later komen wij bij een balanceer touw. Door middel van een stok op een touw balancerend naar de andere kant komen is de opdracht. Zo gezegt, zo gedaan. We lopen verder en doen een brandweerslag swing over. Hierna zijn we weer bij het start/finish terrein van Dinxperlo. Nog één combi met apenhangen en een nogal hoge swing over (fijn die hoogtevrees) en het tweede lusje zit erop.
We beginnen aan het derde “horror” lusje. Hierin zitten, volgens velen, echt killers van hindernissen. Uit ervaring weet ik dat dit wel meevalt voor getrainde survival atleten. Mensen praten er teveel over waardoor er onnodig angst wordt gezaaid. Enfin, de eerste (combi)hindernis in de derde lus zorgt voor een wachtrij. Eerst een swing over de balk, dan apenhang onder een balk, daarna een apenhang, als laatste lianen die wel wat ver uit elkaar staan (maar het boventouw mag gebruikt worden?). Dat boventouw hoeft helemaal niet te worden gebruikt en toch is het fijn voor sommige atleten dat dit wel mag. Hier komen wij pa en zoon Suijkerbuijk tegen, nouja ze halen ons in.
Zodra Ali zich door deze combi hindernis heen heeft geworstelt lopen we verder naar een hindernis die menig survivallaar lastig vind. Een gladde verticale paal! No problemo voor dit BSC duo en op naar de volgende swing overs. Hierna nog een combinatie hindernis, swing over de balk, apenhang, slap horizontaal net, apenhang en swing over de balk (hé Tim Suijkerbuijk!).
Dit is een nare hindernis voor Ali. Hij probeert vanalles maar moet het helaas opgeven. We lopen verder en komen drie swing overs tegen. Een ton, een kort touwtje en een dikke tros. Ali geeft zich nog niet gewonnen en gaat de hindernissen in. Alleen bij het korte touwtje moet hij het helemaal opgeven. Hij geeft aan dat zijn kracht weg is.Op dit moment lopen Kees en Tim nog steeds bij ons, erg gezellig. Toch wil ik niet te erg treuzelen aangezien ik nog met Milan een survivalrun moet lopen. Ali en ik besluiten dat Ali alle hindernissen gaat proberen, op grote combinaties na. Nou, de eerste combinatie laat meteen op zich wachten na deze drie swing overs.
Eerst een apenhang, dan onder het bord door, dan apenhang, onder een verticaal net door en als laatste weer een apenhang. Hier blijven de heren Suijkerbuijk even hangen. Tot straks bij de finish heren! Zonder problemen zwier ik door de hindernis. Daarna verder lopen en ik zie ineens een kluitje mensen. Weer een combi hindernis. Eerst een balk omhoog, een plank met gaten en als laatste enteren aan de armen een daaltouw aantikken. Tijdens het aan komen lopen zie ik er drie uit kuikelen. Ik zie dat een van onze BSC vrouwen en bootcampbabe Rooske staat te wachten. Ik krijg een dejavu. Vorig jaar, precies bij dezelfde hindernis kwam ik Rooske namelijk ook tegen. Toen hingen er triangels in plaats van een balk met gaten. Ik wens haar succes en jump de hindernis in. Tijdens het hangen in de plank met gaten zie ik in mijn ooghoek Niels naar Rooske lopen. Ik blijf even aan één hand hangen en vraag hoe de run ging. Hij vertelde me dat alles zonder problemen is voltooid. Ik hoorde allemaal gemompel om mij heen en besloot maar verder te gaan. Nog even het laatste stuk enteren en verder kon ik.
De volgende hindernis was een bandensleep. Ali deed gezellig mee en na de bandensleep mochten we een mooie tandenstoker uitkiezen. Deze tandenstoker moest 500 meter verderop op maat gehakt worden. Dit is één van mijn favoriete hindernissen, het is gewoon leuk om op een stuk hout te rammen. Helaas duurde dat bij mij niet zo heel erg lang. Na ongeveer acht tot tien slagen was mijn houten vriend, zoals Tim dat altijd zegt, doormidden. Ik heb heel eventjes gewacht en toen had Ali zijn twijgje ook door. En we konden verder naar de laatste drie hindernissen.
De eerste van drie laatste heette “el tonno”. Dit was een grote ton waarover men een swingover moest doen. Dit is technisch een lastige hindernis, maar met brute kracht is dat op te lossen. Even aanzetten en ik was eroverheen. Nu de volgende combi die een bepaald gevoel in mij opwekt. Namelijk de slappe lach. Tim, Jeroen en ik weten waarom (en de rest van de wereld die het filmpje van dinxperlo 2012 op youtube heeft gezien). Ook deze hindernis wordt overwonnen zonder problemen.
En dan daar. EINDELIJK (voor Ali dan) de eindhindernis. Eerst een indianenbrug, gemaakt voor kleine mensen. Samen met Ali schuiven wij zijwaards richting het einlandje. Dan het allerlaatste stukje. Eerst over een balk naar een vlot, vanuit daar een apenhang richting de bel. Ik loop over de balk naar het vlot en verlies mijn evenwicht, plons het water in kopje onder. Op dat moment doe ik mijn ogen open en schiet ik wakker uit mijn dagdroom. Ik sta op het vlot en vraag mij af hoe ik daar gekomen ben. Achja, nog een apenhang dan maar. Inmiddels aangekomen aan de overkant moedig ik Ali aan om de laatste apenhang te gaan doen. Staat er ineens een kerel naast me met een microfoon, “en ugur hoe ging het?” vraagt hij. Ik vertel hem dat de run prima ging, erg mooi was en dat ik erg genoten had. Ali deed zijn laatste hindernis en samen liepen we naar de bel om het einde van de BSC survivalrun van ons in te luiden. Ali, bedankt voor de mooie run en tof dat je doorzette ondanks dat het niet altijd makkelijk was.
Na het finishen lekker boullion drinken en even kletsen met de overige fit zeist leden. Die stonden ons overigens goed aan te moedigen, erg leuk, dank daarvoor! Ik kreeg te horen dat onze jeugdleden erg goed gepresteerd hadden. Ik ben trots op jullie!
Run met Milan
Maarrr dit was voor mij nog niet het einde van Dinxperlo. Ik zou namelijk Milan coachen en met hem de 5km afstand gaan lopen. Milan is een van onze jeugdleden wie nog niet zo heel lang aan survival doet. Normaal gesproken zit Milan niet in het groepje dat ik training geef, dus ik had geen idee wat zijn niveau zou zijn op een survivalrun (lopen noch klimmen).
Gelukkig zit hij niet zo lang op survival en kan ik hem makkelijk bijhouden. Dit dacht ik totdat het startschot de 5km run inluidde en Milan als een rakket vertrok… Holy Shit wat gaat dat joch snel! Sprintje trekken en erachteraan. Na de tweede hindernis lopen we aan kop.
Hindernis na hindernis overwinnen we zonder problemen en het lijkt wel alsof Milan niet moe te krijgen is (wat krijgt hij thuis te eten?). Qua techniek gaat het ook super, hierdoor worden de hindernissen niet alleen makkelijk overwonnen maar worden deze ook SNEL overwonnen. Daarnaast gaat het rennen Milan ook erg goed af en al snel krijgen wij de eindhindernis in beeld. Milan doet als eerste de eindhindernis van de run. Ik wil erachteraan gaan maar zie naast mij een andere jonge survival atleet staan. Die heb ik gewoon voor laten gaan zoals het hoort.
Nadat deze jonge atleet uit de eindhindernis sprong kon ik eindelijk ook aan mijn laatste hindernis van de run beginnen. En wie staat daar op mij te wachten om samen te finishen? Milan natuurlijk. De volgende keer mag je gewoon finishen hoor maar erg tof dat je op me hebt gewacht! Ik bekijk de eindtijd en na aftrek van de wachttijd zijn wij ruim binnen het uur (ik schat 57 minuten) gefinished. Milan, heel erg goed gedaan. Alle trainers zijn erg trots op je. Ik verwacht nu natuurlijk wel een hele goede tijd bij je volgende survivalrun, hahaha!
Naar huis
Moe en voldaan zat ik in de auto. De tijd ging lekker snel omdat we vol enthousiast aan het kletsen waren over wat we in het afgelopen aantal uur hadden meegemaakt. Alle hindernissen en ervaringen daarmee werden uitvoerig besproken. Op een gegeven moment kwam de eindbestemming in zicht. Bam, deur dicht. Snel naar huis en snaveltje toe.
Ali en Milan, nogmaals bedankt voor een mooie survival dag!
Rick
Zie foto’s op de website van stichtingsurvivaldinxperlo