Eindelijk kwam het er dan van. Na jaren de verhalen, van vooral Aalt, te hebben aangehoord besloot ik (ik = Micha) om dit jaar serieus met Aalt mee te gaan om samen de prut in te duiken. Qua weer beloofde het in ieder geval een superdag te worden en om ca. 10:30 sprongen we dan ook op de fiets om vol goede moet, onder een strak blauwe hemel en de sterke verhalen van Aalt, richting Haarzuilen te gaan.
Eenmaal aangekomen in Haarzuilen troffen we al snel een derde Fitter en wel vriend Han met enkele supporters. Dat het een serieuze Prutrace zou worden werd al snel duidelijk. De plaatselijke brandweer was een douchesysteem aan het bouwen in één of andere voederbak van een boerderij zodat elke deelnemer achteraf, onder het genot van een 300bar spuitende brandweerslang, de prut van zijn/haar lijf kon laten spuiten.
Onder leiding van Aalt, de ervaren Pruter, begonnen we met een rustige warming-up tevens parcoursverkenning. Naast een negental boerenslootjes was het uiteindelijk een bak van tien bij drie meter, tot kniehoogte gevuld met prut uit de plaatselijke weilandslootjes, die ervoor zorgt dat de naam Prutrace de enige juiste naam is voor deze race. Het parcours bleek in het totaal máár ca. 4km te zijn (drie rondjes). Een eitje dus zou je zeggen…
Om 12:00 was het dan zover. Een vijftigtal deelnemers hadden zich aan de start gemeld voor de serieuze wedstrijd. En met de spanning in onze lijven liepen we als een stel dolle jonge honden de prut te gemoed. Al snel zag ik Aalt enkele tientallen meters voor me lopen die ik als tweede de eerste sloot in zag springen zoals je Tom, van Tom&Jerry, ziet springen als zijn kont in de fik staat. Maar dat was ook vrijwel het laatste wat ik me van Aalt tijdens de wedstrijd kan herinneren.
Van Han voelde ik, na anderhalve ronde, de adem in mijn nek. En tot mijn grote “vreugde” zag ik dat Han het ongeveer net zo zwaar had als ik. Achteraf omschreef Han het juiste gevoel. “Alsof je gedurende de hele wedstrijd niet op adem kunt komen, het gevoel dat je continue aan ’t sprinten bent”, en dat de hele wedstrijd L. Zo iets hadden we nog niet eerder mee gemaakt. En denk maar niet dat vriend Aalt ons hiervoor gewaarschuwd had. Zelfs tijdens en na een run, of een 10km loop, hadden Han en ik, tenminste niet dat we ons weten te herinneren, ons nog nooit eerder gevoeld. We schrijven de uitputting dan ook toe aan het relatief veel uit-de-slootjes-klauteren. Want het lopen en in de sloten springen leek ons niet erg krachtsinspannend.
Na het eerste rondje hing mijn tong al op mijn knieën. En zoals ik als zei, Han zag er ook niet erg vrolijk uit maar liep wel langzaam bij me weg. De resterende anderhalve ronden heb ik nog wel bewust mee gemaakt maar ervaart als zeer slopend.
Uiteindelijk levend, en met de prut overal waar je maar kunt bedenken, de finish gehaald. Aalt iets van 17:50 min Han 18:nog wat en ik 19:nog wat. De winnaar, een kereltje van super vedergewicht, zat ergens rond 14:nog wat. De rest van de tijden weet ik eigenlijk niet. Maar een officiële klassering en foto’s volgen waarschijnlijk z.s.m.
Letterlijk bijkomen van een kleine 20 minuten 100% inspanning hadden we alle drie een keel alsof we een tweetal staalborstels hadden gegeten. Aalt wist ons te vertellen dat dit verschijnsel in de sportmond ook wel het 1500-kuchje wordt genoemd. Hieruit concludeer ik dat we dus ca. 4km op 1500m niveau geprutterd hebben (?).Maar gelukkig ebde de pijnlijke keel langzaam weg en we keken terug op een fantasische ervaring. Over een paar dingen waren we het met z’n drieën volledig eens:
1) Het is een waanzinnige ervaring.
2) Volgend jaar MOETEN er veel meer Fitters mee. En dan stellen we voor dat alle Fitters mee doen MET een balk in de nek, zoals we dat we dat wekelijks bij Fit doen.
3) Voor die tijd hopen we een Fitter te vinden die ons kan vertellen hoe we deze vorm van inspanning kunnen trainen zodat we volgend jaar allen onder de 17 minuten eindigen en zonder een pijnlijke strot.
4) Met z’n alle na de wedstrijd nog even de recreantenrun meepakken.
5) Uitlopen richting dorpsplein voor een afsluitend sapje (en hapje?).
Vooral punt vier. Dit was vooral erg gezellig en geweldig voor publiek en deelnemers. Dus voor volgend jaar, zie het als een zondagochtend training, allen naar de Prutrace, met balk, EN alle familie en vrienden die je maar mee kunt krijgen!
Tenslotte: De HaarsePrutrace in Haarzuilen: het klinkt als een zeer gezellig dorpsfeest, maar de wedstrijd is er één, die zeker als Fitter, op/in je cv thuis hoort.
Gr,
Micha