door Mark van Zeijl
Om de regen in het midden van het land te ontvluchten, ben ik afgereisd naar Oldenzaal.
Alhier wachtte een mooie survival run, de outdoor challenge, gelukkig met veel water, ter
compensatie van het ontbreken van de regenbuien. Ik had me ingeschreven voor de 12 km,
met zo’n 40 hindernissen om ook de armpjes de nodige uitdaging te gunnen.
De start ging vanaf een vlonder gelijk het water in, om 100 meter verder het bos in te
kunnen. Het eerste stuk loopt voorspoedig, al zie ik mijn medestarters wel langzaam uit
het zicht verdwijnen. Vooral een treintje met 3 man zie ik soepeltjes uit het zicht
verdwijnen. Als de hindernissen wat zwaarder worden haal ik ze gelukkig weer bij, zodat
we uiteindelijke een hele tijd min of meer samen op lopen. Net voor de splitsing van de 7
en 12 km ontstaat een opstopping voor een leuke hindernis. Het is een combi van dikke
touwen en entertouwtjes. Het dikke touw kan met de beenklem worden vastgezet, zodat de
entertouwtjes met 2 vingers in de neus worden bedwongen. Niet iedereen heeft deze truc
door, zodat een lange rij ontstaat. Weer wat minder sportief dat de snelle lopers
voordringen. Hoewel ze formeel gelijk hebben, is het niet voor iedereen te accepteren dat
je dit bij een recreatieve run eigenlijk niet zou hoeven doen. Hopelijk zorgt de
organisatie volgend jaar voor wat anders, want zelfs dubbel uitgevoerd is er eigenlijk te
weinig capaciteit.
In de 12 km lus zitten wat zwaardere hindernissen en combi’s, zodat de verzuring aardig
toeslaat. Bij één hindernis kan een keuze worden gemaakt, óf circa 20 enterstokjes, óf 10
triangels, gevolgd door een verticaal net en een stukje apenhang. Omdat de armen al wat
zwaarder worden kies ik de ‘langzame’ maar veilige optie, en met voldoende zwaaikracht
zijn ook de stijgende triangels met enige moeite te doen. Ook leuk is de postmenwalk, met
twee knopen in het boventouw als extra uitdaging. De boomstamloop met hakken is blijkbaar
geschrapt, want we mogen geen boomstam van de stapel halen, en de bijlen blijven
ongebruikt in het gras liggen.
Als de verschillende afstanden samenkomen is wederom een leuke combi bedacht, een
apenhang, gevolgd door een horizontaal net (onderlangs) met aansluitend dunne touwtjes
waaronder een dwarshoutje zit. Mijn eerste poging mislukt, en ik mag de hele hindernis
nog een keer beleven. Bij de tweede poging begint mijn rechterschouder zwaar te
protesteren bij het laatste dwarshoutje. Om blessures te voorkomen lever ik dan maar mijn
bandje in (helaas!). Wel weer leuk is de ‘rollade’, een net gewikkeld om een horizontale
balk. Het net draait enigszins mee, zodat het extra moeilijk is om eroverheen te klimmen.
Gelukkig wordt er (met toestemming) samengewerkt zodat het net nog enigszins stil hangt.
In plaats van boogschieten is nu eens gekozen voor een blaaspijp, waarbij je een pijltje
in de roos moet mikken, leuk bedacht en goed te doen. De eindhindernis bestaat uit een
rondje met de kano. Eigenlijk moet je vanuit de kano nog een swingover doen, maar gezien
de (te) grote drukte wordt een deel van de atleten voor een extra kano rondje als
compensatie weggestuurd. Ik weet dus nog niet hoe je vanuit een kano in en uit een
swingover touw kom. Moe maar (een beetje) voldaan mag ik dan de finishbel luiden, na 2
uur en circa 15 minuten.
Dan douchen. Douchen? Nee, niet dus. Je kunt wel badderen in een grote silo, maar met een
enkele houtkachel als ‘verwarming’ is dit niet aan te raden. Hoewel deze vorm van
verwarming theoretisch wel had kunnen werken, is de praktische uitwerking wat minder
geslaagd en blijft het water ijskoud. Dan maar droogwrijven met de handdoek, en gauw iets
warms naar binnen werken.
Gendringen bleek een ware survivalrun, waarbij niet alleen maart maar zeker ook de laatste dag van februari de staart roerde. Als te doen gebruikelijk hebben Alex en ik (Mark) de uitdaging in het oosten opgepakt, uiteraard door middel van een bijna ‘laatste dag’ inschrijving. Wij hebben afgezien van een illegale inschrijving voor de vrijdag, aangezien deze voorgenomen poging tot infiltratie onder politie, defensie en brandweer mogelijk schade zou kunnen toebrengen aan het onbezoedelde imago van AV Fit-Zeist.
Alex heeft zijn ‘lijntjes’ met organisator Rougoor opgepakt (telefoon) waarna wij probleemloos de starnummers 379 en 380 toegewezen kregen. Nu heb ik een voorkeur voor ronde getallen, waarmee het priemgetal 379 aan de heer Blankestijn toekwam. Onfortuinlijk, drie honderd en negen en zeventig, je kan het niet eens delen door ongeluksgetal 13!
Onze starttijd (Recreanten 12 KM) was buitengewoon schappelijk: 12:00. Niet te vroeg op pad dus, dat wil zeggen rustig na de koffie. Met zijn twee-en in Alex eendje (Citroen 2CV) tuften wij via Duitsland naar Gendringen. Onderweg maakte grijze lucht plaats voor een beetje blauw…. In Gendringen was rond het middaguur geen wind. Te hoopvol, zo leek het voor de tijd van het jaar nog een mooie dag te worden. Ik maakte de keuze voor 1 thermoshirt met lange mouwen, terwijl Alex besloot het te kunnen afdoen met slechts een katoenen T-shirt (met ongeluksnummer), inmiddels de waarschuwingen van koude doorwadingen in de wind te slaan. Welke wind, die was er even niet…. maar daarna wel.
Twee startgroepen later dan onze eigenlijke vertrokken wij met een correctie in de tijdwaarneming. Als de gesmeerde bliksem zetten wij de achtervolging in op het duo Baeten en Suijkerbuijk. Wat een geluk dat ik mijn hoogtevrees mocht bevechten bij de derde hindernis over water – mijn armen hadden er niets van te lijden ! Han en Kees hadden wij snel te pakken, maar de wachttijden bij de kano’s en elders resulteerde in meerdere ontmoetingen. Regen en andere vuiltjes aan de lucht dienden zich aan – de rode klei deed mij terugdenken aan ‘handenarbeid’. Alex begon na de doorwadingen en het aantrekken van de wind het toch erg koud te krijgen. Rennen, liever dan die oefeningetjes doen. Eigenlijk liep het toen nog van een leien dakje, en stookten wij de kilojoules er gestaag door. Het keerpunt bleek een Tarzan – swing over water, waarbij het bovenste touw niet was afgelint. Na (te) lang wachten drongen wij voor, en nam ik het zekere voor het onzekere: niet swingen maar overpakken met behulp van het horizontale touw. Goed aangekomen aan de overzijde mochten wij ons bandje inleveren…… dat was niet de afspraak. Gezien het weer – je stuurt de beesten nog niet het land in – heb ik de discussie met de jury gelaten voor wat het was – en vervolgenden wij ‘bandeloos’ onze weg over de velden. Alex was er helemaal klaar mee, voornamelijk met de weersgesteldheid. Ik deed de hindernissen, terwijl ook de vrijwilligers vernikkeld toezagen, en Alex steeds vooruit rende om op teperatuur te blijven. De tokkel en de spaanse ruiter heb ik geen aandacht gegeven. Veel stoere binken zijn wij onderweg gepasseerd: verkleumd, dus kansloos. Een barre tocht, zodat wij ons rijke mensen voelden met een warme douche, vervolgens: ‘een patatje met’. Onze onverminderde complimenten voor de organisatie van de mooie run: alles zat er in ! Het weer had minder gemogen !
Mark Spruijt
Een tweede verslag van de wedstrijd van Gendringen, geschreven door Elwin, is te vinden op http://www.teamxbionic.nl/?p=638
In bepaalde noordelijke delen van ons land kent men ‘de tocht der tochten’. Na veel discussie tussen ijsmeesters en rayonhoofden wordt soms de kreet ‘it giet oan’ gebezigd. Dit schijnt zoveel te betekenen als dat het doorgaat. In het oosten van het land pakt men dat anders aan. Hier heeft men ‘de hel van Beltrum’ de strijd tegen de elementen, en deze gaat gewoon door! De strijd begon voor onze fitte Zeistenaren al bij de voordeur. Na het sneeuw- en ijsvrij maken van de vervoersmiddelen, begon al voor dag en dauw de reis naar het oosten. Weerbarstige elementen, in de vorm van besneeuwde wegen en onbegaanbare fietspaden, werden bestreden en langzaam maar zeker kwam eenieder in Beltrum.
Eenieder? Neen, een enkeling was al bij voorbaat zo bang, dat zijn maag- en darminhoud spontaan in opstand kwam. Een ander wilde bij nader inzien toch liever per glij-ijzer het ijs te lijf. (wat allitereert dat weer lekker, hè). Gelukkig waren er vele andere gelijkgestemden, en deden de weergoden hun best om de uitdaging nog mooier te maken. Soms met een bijna doorkomende zon, soms met een fraaie sneeuwbui, en som ook een heerlijk afkoelend briesje.
Hoewel de wedstrijd (nagenoeg) droog was te doen, wilde Timo toch een demonstratie eskimoteren doen, maar vergat hierbij dat de bovenkant van de kano toch echt dicht moet zijn. Ook andere enthousiastelingen wilden persoonlijk de temperatuur van het water controleren, en wisten dit op een spectaculaire wijze kenbaar te maken.
Doordat een deel van de groepsrunners tegelijk startte, kon de strategie van de verschillende team goed met elkaar worden vergeleken. Vooral de aktie van Niels, die al apenhangend vanuit het touw naar de balk onder Michel doorschoof, was hiervan een indrukwekkend staaltje. De strategie van Vincent, Michel, Glenn en Jeroen (gewoon hard doorlopen) bleek de beste methode om als eerste team van Fit Zeist te eindigen. De warme bouillon na de finish was waarschijnlijk zo aanlokkelijk dat de heren niet waren te stoppen.De wedstrijd was goed te doen, mooie hindernissen in een fraai winterland. Een bijzondere hindernis is de drievoudige kanaal oversteek.E
en samenspel van apenhang, horizontale balken en een parallel touw waarover getijgerd kon worden. De prikslee ontbrak dit jaar, maar dit werd gecompenseerd door een kano of kajak tochtje. Na een laatste stukje boomstam sjouwen (een extra zware voor de groepsrunners) en aansluitend doorhakken, mocht de eindhindernis worden betreden. Onder het genot van de klanken van de boerenkapel in de finishtent, kon je de laatste energie uit armen en benen putten, waarna de finishbel mocht worden geluid. Omdat er zoveel teams meededen, zal de uitslag hier niet genoemd worden. Uiteraard zijn alle uitslagen al op de website van Beltrum beschikbaar (www.survivalbeltrum.nl).
Na afloop kon uiteraard weer heerlijk worden gebadderd in de bekende tobbes, waarbij de Biotex weer uitgebreid werd ingezet. Het vanouds bekende Biotex lied hebben we echter niet mogen beluisteren (zouden Gert, Marten en Dennis zo onder de indruk zijn van het feit dat zij achter de andere teams eindigden?).Als laatste moeten nog wat opmerkelijk kleding adviezen worden vermeld.Zo had een loper zich gehuld in een surfpak. Of dit de optimale oplossing is, daar wordt nog wel aan getwijfeld. Ook hadden een tweetal (ons verder helaas niet bekende) survival dames zich gehuld in een speciaal voor de survival ontwikkelde thermo-string. We hopen nog veel van dergelijke innovaties te zien.
Mark
Peter van Os selecteerde op internet de foto’s met Fit Leden:
