door Inger
Groepsrun 7km recreatief e.a.
Wat een enthousiasme; zoveel FITters die samen aan de start verschijnen en als 1 club de survivalrun van Dinxperlo willen lopen!!
We beginnen met een mooie groepsfoto, die gelijk de sfeer neerzet. Wat een club. De rest van de run zijn de lopers ook niet meer los te zien van Glenn met z’n prachtige toeter van een fototoestel. Zie hier het resultaat: https://picasaweb.google.com/109266913096888403638/20111218DinxperloSurvivalrun57kmFitzeist?authuser=0&feat=directlink (neem er even de tijd voor ;)) De foto’s getuigen van een bikkelmentaliteit bij iedere FITter.
Met z’n allen over de finish gaat ‘m toch niet worden. De onderlinge koppelgeest (o.a. Melgert en Roel) maar ook zeker concurrentiegeest (Guido en Rick?) wordt opgezocht. Regelmatig haalt de een de ander in, en dan de ander toch weer de een. Sommigen doen hun best als derde een “koppel” bij te houden; wat een inzet! Uiteraard komen Alex en Mark wel weer samen over de finish. Wat zijn ze blij! Zou Mark dan toch de paalinklim hebben overleefd?
Geen verrassing, maar hij doet ’t toch maar weer: Timo komt als eerste over de finish. Knap gevolgd door Dave en Johan. Ook Rick en Guido lopen een snelle race! Net als Nils, die alleen wat pijn heeft als hij erachter komt, dat hij de eindhindernis niet helemaal heeft voltooid. (Toegegeven, de instructies & scherpte bij de hindernissen waren niet altijd even helder.) In tegenstelling tot Kees, zo getuige wederom de foto’s, die nog even teruggaat de balk op, om ook de laatste apenhang tot het afdaaltouw te pakken. Ook al is hij – voor het eerst – ingehaald door zoon Tim… en dit is vast niet voor het laatst…. Ach ja en hoe anders doet Thijs A. het. Kleurenblind voor rood-wit-lint? Geen gevoel meer in zijn handen? Schaamteloos en ten overstaan van alle finishpubliek en camera’s “want anders wiebelt het door de anderen” loopt hij OP de balk, vrolijk het lint in de hand. Wat was dan de bedoeling? Apenhang onderlangs. Maar ook hij haalt de finish. Net als Mathijs, Sydo en Harm, die het ook niet altijd even makkelijk hadden onderweg.
Voor Joost was dit de eerste run en wat is hij fanatiek gecoacht door zijn survivalvrienden uit de achterhoek. Wat een uitputtingsslag… en.. gehaald! Vincent begeleidt deze keer de achterhoede. Alhoewel, Dominique zat echt niet achterin hoor! 😉
Gert, Micha en Aalt hebben het water onderweg zo gemist, dat ze er bij de finish nog even een plensfeestje van maken. Vervolgens mag Aalt een voorzichtige knuffel in ontvangst nemen van de o zo behulpzame lieve oudere dame bij de finish, die bovendien net 40 jaar getrouwd blijkt te zijn J.
De helden Timo, Rick en Nils vinden nog ruim voldoende energie voor een tweede ronde en met succes!! Ook Ries pakt ‘m nog een keer; dit maal met Mirjam en haar kinderen Maarten en Jurgen; voor alle drie de eerste keer. Knap hoor. Helaas zijn er bij de recreatieve groepen geen tijden bijgehouden.
Jonna en Sanne lopen, begeleid door hun vaders Folkert en Mark, mee in de JSC-C en hebben vooral een lach op hun gezicht. Eva verrast zichzelf en ons met een mooie 3de plek in de JSC-B, Sigrid haalt na haar de finish en Annemarie voltooit de BSC.
Kortom, met ’t zonnetje in de lucht, afwisselend pijn en een lach op ’t gezicht, heeft iedereen weer met veel kracht en plezier een mooie run gelopen. Wanneer is de volgende?
ps1. ook Harm heeft een verslag geschreven voor de website van X-Bionic.
ps2. foto’s bijbestellen? Zie het mailadres van Glenn in de mail van Vincent. Vermeld in je mail om welke nummers het gaat.
Meer after-fun? Word lid van Survivalgroep FIT Zeist op Facebook.
(waar zijn de veteranen gebleven?
Stonden we in 2009 nog met een grote schare ervaren survivalaars (ook wel oude rotten of bij sommigen zelfs veteranen genoemd) aan de start, dit jaar neemt de jeugd het over. Sanne en ik zijn er vroeg bij, zodat we eerst Eva en Sigrid (JSC-B) kunnen uitzwaaien en de eerste kilometers kunnen aanschouwen. Vervolgens starten Jonna en Sanne bij de JSC-C. Bij een hoge kraanhindernis valt een jongen vanaf zo’n 4 meter hoog in het water en staat wat verdwaasd te kijken waar hij is. Gelukkig halen een paar omstanders hem al klappertandend uit het water, vervolgens breng ik hem terug naar de kleedruimte omdat hij verder lopen niet meer ziet zitten. Jammer dat dit incident volledig aan de vrijwilligers bij de hindernis voorbij gaat. Ik zie Sanne rustig de kraanhindernis ingaan via een schuine apenhang, gevolgd door een aantal verticale touwtjes. Voordat ze aan de afdaling toekomt stormt de eerste startgroep van de BSC door de hindernis heen en wacht de jeugd bibberend tot de rust terugkeert. Zoals Helga al had voorspeld is de startvolgorde verre van optimaal.
Vervolgens mag ik me op mijn eigen RUC wedstrijd gaan focussen. Dave start gelijk met mij maar verdwijnt al snel uit mijn blikveld. Vollenhove is, zo leert de overlevering, geen moeilijke run voor wat betreft de hindernissen. De meeste zijn enkel met soms een extraatje. Ondanks de weinige regen weten ze toch een hoop modderpaadjes te verzamelen. In de eerste RUC lus mogen we door rietvelden langs het kanaal lopen. Het kanaal passeren we de eerste keer met een pallet loop, een dekschuit (jawel, gewoon over het dek) en nog een klein stukje apenhang. Vervolgens een bosje in met nog de hindernissen, volgens mij is dit nieuw dit jaar. Vervolgens bij de brug terug over het kanaal, ook hier niet echt moeilijk. Over een stukje net (niet eens onderlangs!) een paar verticale touwen met de voetklem, en dan een apenhang in 3 delen. Toch zijn er hier ook atleten die in het water belanden. Genoeg spektakel dus voor de omstanders. Rick is een kwartier na mij gestart en weet me bij het boomstam hakken te passeren. Door het vele modderlopen krijg ik moeite om het tempo vast te houden, uiteindelijk sjok/wandel ik naar de eindhindernis. Deze oogt zoals gewoonlijk lastig maar is goed te doen. Ik finish op 2:24 en mag dan aan de hete boillon. Dave scoort met 1:56 onder de twee uur. Alle Fit-Zeistenaren finishen met bandje, maar waar zijn de ouwe rotten toch gebleven? Bart had andere verplichtingen, Kim had wel ingeschreven maar ging toch liever naar een feestje en Glenn is nog niet hersteld van zijn Udenhoutse schouderblessure. Kees is er niet, maar er loopt wel iemand onder zijn naam mee zodat hij toch wordt genoemd in de voorlopige uitslag. Gelukkig weet Helga de eer hoog te houden door bij de BSC als 4e te eindigen (en als 1e veteraan). Michel Hagebeek finisht als 2e koppel op 1:59, ook hier hulde. Sigrid eindigt helaas net naast het erepodium als 4e. Wil je weten wat Annemarie, Eva, Inger, Johan, Jonna, Rick en Sanne hebben gelopen, kijk dan op de site van Vollenhove want de voorlopige uitslagen staan er al.
Door Rick
Het begon al een aantal weken van tevoren, Kees Suijkerbuijk heeft een licentie aangevraagd voor de RUC afstand, Dave en ik speelden hierop in door Kees uit te dagen. Hierover werden veel gediscussieerd tijdens de training en er werden grappen gemaakt over het wel of niet uitlopen van de survivalrun.
En toen, eindelijk, de dag van de survivalrun Udenhout was aangebroken. De avond ervoor ben ik vroeg gaan slapen (23.00 uur) om energie op te sparen voor de run. Ik werd wakker en wilde eigenlijk mijn bed niet uit. Toch maar onder de douche gestapt en naar beneden gelopen om mijn ontbijt warm te maken. Ja, jullie lezen het goed. De avond ervoor heb ik namelijk pasta gemaakt voor het ontbijt. Na het eten heb ik snel mijn spullen gepakt en ben ik naar Dave gegaan.
Dave was ook al klaar om te gaan, we zijn gelijk naar de plek gelopen (BP benzinestation) waar Kees ons zou ophalen. We hoefden niet lang te wachten voordat Kees op kwam dagen. Snel onze spullen in de auto en na een tankbeurt konden we de volgende personen oppikken. Dit waren Mark en zijn dochter. Na deze korte stop zijn we doorgereden richting Udenhout.
Toen we Udenhout in reden en de eerste hindernissen zagen, zagen we Mark (Spruijt) en Alex al bezig met hun TSC run. Helemaal onder de modder en doorweekt. Nadat we ze succes hebben gewenst zijn we snel doorgereden naar de parkeerplaats. De zenuwen kwamen er hier al goed in. We kwamen ruim een uur voor onze starttijd aan (Kees, Mark, Dave en ik zaten in dezelfde startgroep) dus we hadden tijd om ons om te kleden en onze behoefte te doen. Even snel de eindhindernis bekijken en daarna warmlopen. De eindhindernis zag er dit jaar vrij simpel uit, een grote opluchting voor ons allen. Na elkaar succes gewenst te hebben was daar eindelijk het startsein, go! Dave en ik hadden het voornemen om snel te starten om zo ophopingen bij de eerste hindernis te ontlopen. Dit verliep prima en de eerste paar hindernissen waren snel achterwege.
Vrij snel kwam de hindernis waar we Mark en Alex tegenkwamen toen we in de auto zaten (een lange apenhang, drie tarzanswings, weer apenhang, onder een net door en weer apenhang). Phoe, dat voel je wel in de onderarmen. Nu al? Dit wordt een fijne run dacht ik toen. Gewoon verdergaan en we zien wel welke hindernissen er komen. Dave was hier snel doorheen en liep op mij uit. Ik zie hem wel aan het einde dacht ik toen.
Een aantal hindernissen daarna moesten we weer een vrij lastige hindernis doen (een apenhang doen naar een ijzeren ladder, deze ladder moesten we enteren/slingeren en daarna weer verder apenhangen). Een makkie als de ladder droog is en er geen wedstrijddruk is. Alleen, de ladder was modderig en er stonden zo’n 14 man te wachten. Ook viel er net in het water… Oei, een lastige hindernis dus. Gelukkig was de ladder voor mij geen probleem en kon ik snel verder.
De volgende hindernis was een tarzanswing van 9 touwen over het water. Ook hier stonden er een groot aantal man te wachten. Ik dacht, hier moet ik snel voorbij en gewoon in een keer doorgaan. Helemaal rechts was de baan vrij en ik ging ervoor. Alles ging eigenlijk prima en al gauw kwam ik aan de overkant. Mooi, en nu verder!
Fijn door het bos met glibberend en glijdend over modderige paden (het had flink geregend de dagen ervoor) en hindernis voor hindernis werd overwonnen. Maar toen ik het bos uitkwam en op de gewone weg liep, zag ik een ambulance. Dat is niet goed nieuws. Ik kwam aan bij de eerstvolgende hindernis en vroeg het jurylid wat er was gebeurd. De beste man vertelde mij dat iemand uit een hindernis was gesprongen maar verkeerd terecht was gekomen. Hij had zijn been gebroken en moest daarom opgehaald worden door de ambulance. Niet fijn! Nou ja het komt vast wel goed. Op naar de volgende hindernissen.
Het ging wel prima deze run. Lekker door bossen en akkers lopen en hindernis na hindernis werd overwonnen. Op een gegeven moment zie ik daar de kraan. Fijn, een kraanhindernis, daar kijk ik altijd naar uit met mijn hoogtevrees. Dichterbij zie ik ineens een klein en breed mannetje (ben even zijn naam kwijt) staan bij de kraanhindernis. Hij vertelde me dat de hindernis voor hem niet besteed was en wenste me veel succes. Ik het water in (we moesten vanuit het water de hindernis inklimmen) en de hindernis proberen te halen. Eigenlijk was deze hindernis geen probleem, tot ik bij de Spaanse ruiter balk kwam aan het einde van de kraanhindernis. Hoe ga ik deze doen, vroeg ik mij af. Ditzelfde vroeg een man naast mij af. Ik zei tegen hem: we gaan met zijn tweeën schommelen, en elke keer als de hindernis naar voren gaat, schuiven wij over de balk naar voren. Gelukkig bewoog de hindernis heel erg en konden we schommelend naar de andere kant komen. Door de band en plons, weer verder gaan met de run.
Weer het bos in en tot mijn verbazing kwam ik Mark en Alex tegen. Ze zaten lekker te rusten op een daknet. Ik klom het daknet in en vroeg hoe het ging. Volgens beide heren ging het wel lekker en ze vroegen hoe het met mij ging en of ik de hindernis waar we inzaten leuk vond. Ik vroeg waarom ze dat vroegen en toen wezen ze een balk aan die ruim drie meter boven onze hoofden hing (ongeveer 6 meter vanaf de grond). Fijn dat jullie mij daarop wijzen heren… Toch maar de hindernis gedaan en weer verder gaan.
Op een gegeven moment kom ik aan bij het kastelenlaantje. Owja, dit is dat rotlaantje met die fijne hindernissen waar ik bijna elk jaar op stuk ga. Er stonden ruim 30 man te wachten om de hindernis voor de eerste, tweede, derde of zelfs vierde keer te proberen. Hier zag ik Dave weer (ik wist dat ik hem tegen zou komen ergens deze dag!). Ik vroeg aan hem hoe het ging. Volgens hem ging het prima, alleen vreesde hij voor deze hindernis. Ik vroeg hem waarom en Dave vertelde mij dat hier al heel erg veel bandjes waren ingeleverd. Hij maakte de grap dat de hindernis niet het kastelenlaantje moest heten maar de bandjesvreter. Na gelachen te hebben is Dave de hindernis gaan proberen (eerst een apenhang omhoog, verschillende modderige triangels en daarna weer een apenhang). Hoppa, gehaald en Dave kon weer verder.
Na een lange tijd wachten heb ik ook maar mijn eerste poging gedaan om de hindernis te overwinnen. Ik slingerde in de eerste triangel en… huh? Hebben ze hier zoveel moeite mee? De hindernis was geen probleem en ik kon weer verder. Maar meteen daarna kwamen de volgende twee hindernissen (een verticale tak en een grote tractorband). De tak ging wel prima, ook al was hij vrij glad. Maar de tractorband was wel lastig. Vooral omdat ik er niet omheen kon met mijn arm. Dus ik de hindernis uit en even rustig nadenken hoe ik de hindernis het beste kon doen. Ik kwam tot de conclusie dat ik gewoon met twee armen de band zelf moest vastpakken en op de Zweedse tafel manier op de band komen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kon naar de voorlaatste hindernis, houthakken!!!
Na slim een goede houtsoort uitgekozen te hebben ben ik de stam gaan doorhakken. De stam was in no-time, binnen een minuut door (fijne bijlen hebben ze daar ook) en ik kon weer verder. Het ene deel van de doorgehakte stam op mijn schouder en de andere onder mijn arm.
Tijdens het lopen voelde ik wat druppels en ineens begint het keihard te regenen… Kon dat niet even wachten totdat ik klaar ben met de run? Nou ja, doorlopen dan maar. Gelukkig kwam ik vrij snel aan bij de eindhindernis. Deze kwam ik, zoals voorspelt, zonder problemen door. Totdat ik bij de allerlaatste swing over kwam. Het was een net, welke om een hele dikke stam was gewikkeld. Hij was net te breed om het overheen te komen. Rick! Rick! Hoor ik roepen. Ik kijk naar voren en zie Glenn daar staan. Ik loop naar hem toe en vroeg hoe het met hem ging. Hij vertelde mij dat het niet zo best ging, zijn arm was uit de kom geschoten en hij had hem weer teruggeduwd en is verdergegaan met de run. Ik keek hem verbijsterd aan. Hij moest lachen en vertelde me daarna dat ik het touw om de balk moest slaan om zo de hindernis makkelijk te halen. He was right! Zo, de eindhindernis werd makkelijk afgesloten de run in een redelijke tijd uitgelopen met bandje!!!
Na even gepraat te hebben met verschillende mensen van de survivalgroep Zeist ben ik gaan douchen . Na het omkleden ben ik weer teruggegaan naar de eindhindernis om de rest binnen te zien komen samen met Dave. Mark, Kees, de jeugdgroep, Mark (Spruijt), Alex, Melgor, Rose en Niels kwamen uiteindelijk ook over de eindstreep.
Nadat iedereen gedoucht en omgekleed was, was het tijd om naar huis te rijden. Na een lange rit (door file) kwamen ik uiteindelijk thuis. Toen ik eenmaal thuis was heb ik nog even zitten denken aan de mooie en geslaagde dag. Het laatste wat ik dacht was: tot volgend jaar Udenhout!
