Leeuwarden 2012

door Bart Bongers

Na een gesprek met Peter  tijdens het inlopen, vielen een aantal zaken op zijn plaats. In het gesprek somde Peter de intelligentie van het lichaam op en de manier waarop deze zich voorbereid op een nieuwe uitdaging. De mensen onder de 30 zullen zich er misschien niet iets bij kunnen voorstellen, gedreven als zij worden door adrenaline en testosteron. Maar voor de veteraan, die het moet hebben van ervaring, dosering en zelfkennis, is dit een herkenbaar fenomeen.

Het begint ermee dat het lichaam loom en moe aanvoelt, het liefst duikt het zijn comfortabele bed weer in. Maar dat is goed, dit herkennen wij. Ook opvallend dat je om 6.14 wakkker wordt terwijl de wekker op 6.15 staat, het lichaam weet dat het aan de bak moet vandaag. Na een uur in de auto dienen de eerste pijntjes zich aan. Ook dat is goed, het lichaam is bezig met een totale restart, een control-alt-delete zeg maar.
Tegen de tijd dat de eerste hoogwerkers zichtbaar zijn, neemt de spanning dusdanige vormen aan dat de darmen zich spontaan willen gaan legen. Ook dat is natuurlijk erg goed. De rest gaat vanaf dan weer vanzelf.

Tenminste, als je je ogen openhoudt. Hoe is het mogelijk dat ik de verkeerde afslag heb genomen terwijl volgens insiders er een bord van 2 bij 2 meter in het veld stond om de splitsing aan te geven ? Tip voor de wedstrijdleiding: zet er in het vervolg ook een alarmbel bij die volcontinue in bedrijf is zodat ook de halve blinden de run tot een goed einde kunnen brengen.
Ineens bevond ik mij in de beruchte elfstedenhindernis, tusssen de toppers met rugnummers 1 tot en met 25. Wat deed die briljante atleet met nummer 71 daar tussen ? Zo fris als een hoentje werkte ik de elfstedenhindernis af terwijl ik diverse bekende survivalatleten zag ploeteren. Hier is iets falikants mis. Ineens herinner ik mij het geschreeuw van een kwartier eerder, waar ik  tot dan toe geen acht op heb geslagen.
Het ondenkbare werd denkbaar, ik had een afslag gemist.
Omdat ik niet voor noppes 4 uur in een auto ga zitten om een halve run te voltooien, ben ik teruggelopen tegen de richting in en kwam er vervolgens achter dat ik het trainingsbosje van Lionitas geheel had gemist. Dit moest ik wel even rechtzetten. Maar een goede tijd kon ik inmiddels wel op mijn buik schrijven.
Na het trainingsbosje en de hoogwerker (over de bonkevaart ?) begreep ik ineens het geploeter van mijn mede atleten in de 11 stedenhindernis. Gelukkig had ik die al gehad. Na deze highlights werd het parcours wat vriendelijker, een apenhang van 70 meter, nog een apenhang met banden en slappe lussen, een zwempartij met een spaanse ruiter.

Uiteindelijk kwam ik met twee rode bandjes aan bij de eindhindernis. Guido was inmiddels gefinished en moedigde mij aan. Als toetje stond een uiterst originele hindernis op het menu. Een soort klos met 3 horizontale stokjes die in een driehoek bevestigd waren, moest  al rollend naar de overkant worden gebracht op armkracht. Dit vergde een combinatie van kracht, coordinatie en souplesse. De eerste poging mislukte. Ik zag het somber in. De tweede poging ging tot mijn grote verbazing wel goed, ik had inmiddels de rechter klos gepakt die een stuk drooger was dan de linker.
De rest van de eindhindernis ging zonder problemen en na 2 uur 33 minuten kon ik gaan genieten van de warme tobbes met biotex, na Niels en Mark nog even te hebben aangemoedigd. Ook zij behielden hun twee bandjes, evenals Guido.
Johan had te weinig trainingswerk verricht in de voorbereiding en moest derhalve zonder bandjes naar huis. Ook een bijzondere vermelding voor Sanne die wel 30 minuten wist af te snoepen van haar PR in Leeuwarden op de JSCC.

Dit was weer een hele fijne run met uitdagende, originele hindernissen. Zoals een survivalrun behoort te zijn.

Bart

Via de website van de organisatie zijn veel foto’s te vinden, ook van onze eigen leden. Een aanrader is de link naar utsjoch.nl. Daar kun je op startnummer zoeken!