Harreveld 2010
Niet genezen van het Bart-syndroom…
“Sa ist en net oars, want as ’t oars wie, wie t net sa….”
Bart fan herte lokwinske …. Chapeau!!
Zondagmorgen de zesde van de zesde, om half negen voel ik de warmte mij omarmen als ik buitenkom om mijn weg te vervolgen richting het Friese noorden. Na een rustige reis van anderhalf uur van mentale voorbereiding kom ik bij een kraan aan die langs de weg staat opgesteld. Het blijkt op twee na de laatste hindernis. Geen kinderspeeltoestel zo te zien. Gauw doorrijden en mezelf niet gek laten maken.
Auto neerzetten, startnummer halen, bekenden begroeten, omkleden en ‘inbewegen’. De temperatuur is voor mij te hoog om echt in te lopen.
De TSC’ers vertrekken als eerste en om 10u55 is de eerste groep RUCkers aan de beurt.
De spanning stijgt. Na twintig!! minuten komen de eerste TSC na een rondje van zo’n drie kilometer weer langs start/finish. Timo ligt voor in het veld. Ik kan nog net een paar foto’s van hem schieten.
Na 4 dagen wandelen ziet een survivalaar er zo uit: