Onder grijze wolken en hevige winden spoeden een aantal auto’s noordwaarts. Heeft dit iets te maken met de komst van de goedheiligman? Neen, het zijn allen leden van een sportclub uit Zeist. Na ontvangst van hun nieuwe clubkleding (eindelijk 😉 !) gaan zij ten strijde tegen de elementen, en Vollenhove is het doel. In dit noordelijke dorp heeft een grote schare vrijwilligers weer een prachtig parcours uit weten te zetten, alwaar deze fitte Zeistenaren hun tanden in mogen etten.  

Nadat we Marten hebben uitgezwaaid, die gansch alleenen zijn BSC queste moet volbrengen, gaan de RUC-ers hun strategie bepalen. Kim waarschuwt voor de grote blauwe vlek die op de buienrader is te zien. Bart stelt dat Vollenhove een makkie is, en Hans gaat proberen blessurevrij weer eens een wedstrijd te volbrengen. De eerste sinds enige tijd. Wodi
klaagt over ziektes, maar is wel present. Dennis heeft de gemeentegrens van Hilversum helaas niet kunnen overschrijden, en volgt onze verrichtingen in gedachten vanuit zijn bed.

We starten helaas in verschillend groepen, zodat lang onduidelijk kan blijven wie nu het beste uitkomt. Gelukkig start ik als eerste, zodat ik al gauw weet wie sneller dan mij zijn. Zoals gebruikelijk flits eerst Glenn langs, vervolgens Bart, en daarna Kim en Nils. Gelukkig weet Nils traditiegetrouw wat hindernissen te dubbelen, zodat ik hem toch vaker zie dan hij wil. De hindernissen (44 in totaal) zijn goed te doen, met slechts een klein aantal combi’s, en andersoortige rariteiten. Noemenswaardig is de dikke verticale balk, waar ik gelukkig mijn lengte kan gebruiken om direct een touwtje te pakken. Ook ‘leuk’ zijn de dikke touwlussen swingovers, waarbij een beenklem niet mogelijk is zodat je hoofdzakelijk op armkracht naar boven mag. Kim toont mij dat entertouwen met een knoop ook zittend kunnen worden genomen, met het touw tussen de benen geklemd. Ik maak dankbaar gebruik van haar strategie.

Een deel van de run is dwars door een rietveld, al slingerend heb je geen idee waar je uitkomt, totdat je bij een grote brug komt in combinatie met een prachtige kraanhindernis met een aantal verticale touwtjes hoog boven het water. Hoewel op zichzelf niet heel zwaar, lijkt het door de hoogte wel extra uitdagend. De boomstamloop, met nog twee swingovers tussendoor is ook uitdagend door de grote hoeveelheid modderige graslanden en greppels, maar gelukkig pak ik deze keer een vlijmscherpe bijl, en kan ik snel naar de eindhindernis. Ook mooi is dat de lucht gedurende de run steeds meer opklaart, en op het laatste kwart zelfs een lekker zonnetje op ons laat stralen.

Hoewel de meeste survivalaars de eindhindernis redelijk foutloos kunnen nemen, komt Kim net even wat armkracht tekort, maar weet ze het touw onder haar schouder te vangen, zodat ze hier geen frisse duik hoeft te nemen. Wodi is wat minder gelukkig, en doet de eindhindernis de tweede keer wel goed. Twee keer genieten dus voor hem (en voor de kijkers in de finishtent).

De snert na het omkleden smaakt goed (voor de liefhebbers dan wel), en we kunnen allen weer tevreden huiswaarts. Een mooie run op een mooie dag. De uitslagen zijn nog niet bekend, maar zullen ongetwijfeld nog wel volgen.

Mark