Door Mark van Zeijl
Vanwege de heersende koudegolf had ik de dinsdagavond training al laten schieten. Met alle berichten over gevoelstemperaturen onder de min 10 begon ik ook ernstig te twijfelen of ik wel naar Gendringen zou gaan. Mede RUC-er Bart had ook zo zijn twijfels. Toen ik de site van Gendringen bekeek bleek dat ze alle waterhindernissen uit het parcours hadden gehaald. Bij de uitslagen van vrijdag en zaterdag bleek ook dat zowel de politie/defensie als ook de BSC en de jeugd probleemloos de wedstrijd kon uitlopen. Dus we konden uiteraard niet achterblijven.
Koukleum als ik ben had ik me goed ingepakt. Met 2 tights, 2 thermoshirts, een winddicht jasje, de Fit Zeist col om de nek, een wollen muts en handschoenen moet de wedstrijd wel te doen zijn. Bij het inlopen lijkt het wel goed te gaan, bij de start heb ik geen last van de kou. Na een kilometer of drie in de wedstrijd doe ik mijn muts af en merk dat ik redelijk aan het zweten ben. Ik loop lekker, ondanks een kleine enkelverzwikking vanwege de knollen in de bevroren ondergrond. Bij de indianenbrug blijkt dat niet al het water uit de wedstrijd is gehaald en krijg ik natte voeten. Gelukkig ben ik zo warm dat enige afkoeling geen probleem is.
Bart heeft tevoren gezegd vooral ook te genieten van deze dag. Dat doe ik dan ook volop. Met een lekker zonnetje erop is het ook goed te doen. Ik probeer ook de vele vrijwilligers moed in te spreken, zij staan immers stil in de kou terwijl de atleten zich al lopend warm houden. Al lopend komen we langs de Keizersbeek waar we deze zomer nog met het alle jeugd bij het jeugdkamp al kanoënd over mochten trekken. Nu is het grootste deel met ijs bedekt.
De hindernissen zijn goed te doen, geen lange combi’s, wel veel enkele of meervoudige swingovers en tweemaal een apenhang met pallets onderbreking. Ik zie ook de mede atleten zonder al te veel problemen bezig zijn. Al blijkt wel dat naar het einde toe de vermoeiing parten gaat spelen. Zo valt net voor mij iemand uit een horizontaal netje en komt zeer onprettig op zijn heup terecht. Als ik uit de hindernis kom staat hij gelukkig weer overeind en weet ook met bandje te finishen. Ook bijzonder is dat, waar de TSC een boomstammetje mogen doorhakken, wij een schijfje van een stam mogen afzagen. Dat is toch wel heel eenvoudig deze keer. Of toch niet? Pas na het zagen zeggen ze dat het schijfje niet te dik moet zijn, hij moet door een sleuf passen. Gelukkig past mijn schijfje makkelijk en kan ik snel weer verder.
Naar het einde toe voegen ook de nodige TSC-ers weer in bij de RUC-ers. Zij hebben de extra lus erop zitten zodat wij RUC-ers hun tempo kunnen bijbenen. Iedereen om mij heen is redelijk gemoedelijk bezig, en we praten elkaar soms door de hindernissen heen. Bij de eindhindernis moedigt Bart mij nog even aan. Met de laatste zwaai pak ik het net en kom op 2 uur 17 binnen. Goed voor 879 punten, zodat Gendringen een van mijn betere wedstrijden blijkt te zijn dit seizoen. Bart heeft net over de 2 uur gelopen zodat hij 917 punten scoort. Ik ben bang dat ik mijn voorsprong op Bart in het klassement weer moet inleveren. Jammer maar helaas. Moe maar voldaan kunnen we weer naar huis. En de temperatuur? Ook al heb ik hier en daar wat gezweten, toch ben ik blij met alle lagen die ik aan heb gedaan. Al had ik het soms een beetje warm, te warm was het niet. De kou heeft me in ieder geval niet te pakken gekregen.
ps. De Volkskrant heeft op 6 januari een heel uitgebreid artikel aan deze run gewijd, waarin onder andere onze Bart als secretaris van de SBN wordt geciteerd!