Gendringen bleek een ware survivalrun, waarbij niet alleen maart maar zeker ook de laatste dag van februari de staart roerde. Als te doen gebruikelijk hebben Alex en ik (Mark) de uitdaging in het oosten opgepakt, uiteraard door middel van een bijna ‘laatste dag’ inschrijving. Wij hebben afgezien van een illegale inschrijving voor de vrijdag, aangezien deze voorgenomen poging tot infiltratie onder politie, defensie en brandweer mogelijk schade zou kunnen toebrengen aan het onbezoedelde imago van AV Fit-Zeist.
Alex heeft zijn ‘lijntjes’ met organisator Rougoor opgepakt (telefoon) waarna wij probleemloos de starnummers 379 en 380 toegewezen kregen. Nu heb ik een voorkeur voor ronde getallen, waarmee het priemgetal 379 aan de heer Blankestijn toekwam. Onfortuinlijk, drie honderd en negen en zeventig, je kan het niet eens delen door ongeluksgetal 13!
Onze starttijd (Recreanten 12 KM) was buitengewoon schappelijk: 12:00. Niet te vroeg op pad dus, dat wil zeggen rustig na de koffie. Met zijn twee-en in Alex eendje (Citroen 2CV) tuften wij via Duitsland naar Gendringen. Onderweg maakte grijze lucht plaats voor een beetje blauw…. In Gendringen was rond het middaguur geen wind. Te hoopvol, zo leek het voor de tijd van het jaar nog een mooie dag te worden. Ik maakte de keuze voor 1 thermoshirt met lange mouwen, terwijl Alex besloot het te kunnen afdoen met slechts een katoenen T-shirt (met ongeluksnummer), inmiddels de waarschuwingen van koude doorwadingen in de wind te slaan. Welke wind, die was er even niet…. maar daarna wel.
Twee startgroepen later dan onze eigenlijke vertrokken wij met een correctie in de tijdwaarneming. Als de gesmeerde bliksem zetten wij de achtervolging in op het duo Baeten en Suijkerbuijk. Wat een geluk dat ik mijn hoogtevrees mocht bevechten bij de derde hindernis over water – mijn armen hadden er niets van te lijden ! Han en Kees hadden wij snel te pakken, maar de wachttijden bij de kano’s en elders resulteerde in meerdere ontmoetingen. Regen en andere vuiltjes aan de lucht dienden zich aan – de rode klei deed mij terugdenken aan ‘handenarbeid’. Alex begon na de doorwadingen en het aantrekken van de wind het toch erg koud te krijgen. Rennen, liever dan die oefeningetjes doen. Eigenlijk liep het toen nog van een leien dakje, en stookten wij de kilojoules er gestaag door. Het keerpunt bleek een Tarzan – swing over water, waarbij het bovenste touw niet was afgelint. Na (te) lang wachten drongen wij voor, en nam ik het zekere voor het onzekere: niet swingen maar overpakken met behulp van het horizontale touw. Goed aangekomen aan de overzijde mochten wij ons bandje inleveren…… dat was niet de afspraak. Gezien het weer – je stuurt de beesten nog niet het land in – heb ik de discussie met de jury gelaten voor wat het was – en vervolgenden wij ‘bandeloos’ onze weg over de velden. Alex was er helemaal klaar mee, voornamelijk met de weersgesteldheid. Ik deed de hindernissen, terwijl ook de vrijwilligers vernikkeld toezagen, en Alex steeds vooruit rende om op teperatuur te blijven. De tokkel en de spaanse ruiter heb ik geen aandacht gegeven. Veel stoere binken zijn wij onderweg gepasseerd: verkleumd, dus kansloos. Een barre tocht, zodat wij ons rijke mensen voelden met een warme douche, vervolgens: ‘een patatje met’. Onze onverminderde complimenten voor de organisatie van de mooie run: alles zat er in ! Het weer had minder gemogen !
Mark Spruijt
Een tweede verslag van de wedstrijd van Gendringen, geschreven door Elwin, is te vinden op http://www.teamxbionic.nl/?p=638
