Survivalrun Vlaardingen (NK politie en marechaussee) 14 juni 2009 Recreatieve koppelrun, zoals beleefd door Mark van Zeijl en Rogier Thomas.

Al om half negen haal ik Rogier op bij de carpoolplaats in de Meern. De door het KNMI beloofde regenbui start onderweg, alleen de belofte om te stoppen is men daarboven blijkbaar vergeten, maar met een waterig Vlaardingen in het vooruitzicht moet dat toch niet uitmaken. Na een discussie waar we onze waardevolle spullen kunnen laten (met zoveel politie zou je je toch veilig moeten voelen, maar enkele deelnemers – ook politie – vragen zich af of dat wel verstandig is) mogen we om kwart over tien van start. We lopen gezamenlijk met een betonblokje naar de schietoefening. Het blijkt dat we met een paintball geweer een masker moeten raken, maar dat is toch moeilijker dan het lijkt. Na een kort strafrondje gaan we met het betonblok terug voor het meer serieuze werk. In een dalend apenhangetje over (of beter gezegd door) een sloot weet ik voor de tweede keer dit jaar mijn schouder uit de kom te draaien, maar gelukkig krijg ik hem weer recht en gaan we ongeremd door. Via wat balken op containers steken we een weg over, en lopen naar de Vlaardingervaart.

Hier moet ik wat uitleggen De Vlaardingervaart is voor intimi bekend van ‘vroegûh’. In de tijd dat de schepen van hout, en de mannen van staal waren, had je nog wel eens WINTERS. Dan bevroor gansch het water, en kon je over de sloten en vaarten schaatsen (echt waar!). Uit de wijde omgeving trok men via de Vlaardingervaart naar het hart van Vlaardingen, alwaar de lokale lekkernij (Vlaardinger moppen) werd aangeschaft. Nadat vervolgens even de keel werd gesmeerd (met enkele biertjes in het wereldbekende cafe “de Kroon”) ging het huiswaarts. Hoe het daarna kon gebeuren dat die Vlaardinger moppen enigszins gehavend aankwamen, dat was dan weer wat moeilijk uit te leggen. . . Deze keer zwemmen we naar een klimtouw, via een net bereiken we een bakje, hangende aan een hoge kraan, en mogen onder het bakje door naar een daalnet. Daarna mogen we zwemmend naar de kant, en vervolgen onze weg langs het water. Na wederom een zwemoversteek (jammer dat hier geen lange apenhang is gemaakt), mogen we een rondje met de kano.

Het parcours vervolgt zich met veel zwempartijen, en enkele hindernissen die de ervaren survivalaar met twee vingers in zijn neus uitvoert. We halen veel recreanten in, zij hebben toch wat meer moeite hebben met de touwen, ook enkele meer ervaren lopers weten we te kloppen. We lopen door het mooie natuurgebied van de Broekpolder, en genieten van de metershoge rietkragen (waar we ook doorheen mogen) en brandnetels. Hier weet Rogier te melden dat je van brandnetels ook kleding kunt maken. Om dit artikel nog enigszins beperkt te houden verwijs ik graag naar www.brennels.nl.

Gelukkig is daar weer een waterhindernis, en mogen we naar een constructie met zeeverkennersboten zwemmen. Hier moet je door een trekkerband kruipen, wat bij een andere loper tot een ribblessure leidt, in de kleedkamer wordt hij door ambulance personeel gecontroleerd, en mag weer naar huis (vooral een goede pijnstiller innemen is het advies van de broeders). Gelukkig gaan wij ongeschonden verder. Vanaf de boten zwemmen we een modderslootje in, en gaan vervolgens bemodderd weer het bos is. Aan het einde wacht ons nog de al bekende containeroversteek, en een stammetje van wel 7 cm dik om door te zagen. Na het luiden van de finishbel blijkt dat we 2 uur en een kwartier onderweg zijn geweest.

Na het douchen (eindelijk weer eens een sportcomplex met hete douches) ontdekken we Jeroen, Michel, Vincent, Alex en Mark die dan nog moeten starten in het wedstrijd koppel klassement. Hun eindtijden zijn helaas nog niet beschikbaar als ik dit schrijf, maar zullen t.z.t. wel op de site van Survival Vlaardingen worden gezet. We zwaaien ze uit en gaan thuis nagenieten van dit mooie (en heel natte) spektakel. Al met al een mooie race, hoewel het aantal en niveau van de hindernissen best hoger had mogen liggen.