De eerste zondag van het jaar is traditioneel vergeven aan de survivalrun van Beltrum. Deze traditie kreeg dit jaar wel een heel bijzonder tintje, want ze organiseerden voor de 25ste keer een survivalrun! Van die 25 heb ik er zelf ook heel wat meegedaan. In de beginjaren het TSC met afstanden tot 30 km en de afgelopen jaren met de groepsrun van 12 km. Deze jubileumeditie kreeg nog een gouden randje door de toewijzing van het NK voor het TSC. En er de run kende nu een afstand van 22 km (de TSC-afstand is de laatste jaren zo’n 16 km), een leuke uitdaging dus.
Voor deze gelegenheid nam ik me voor om wat meer aan duurtraining te gaan doen. Dat is er niet helemaal van gekomen… het bleef beperkt tot 1 duurloopje van 10 km. De hindernistrainingen heb ik niet verwaarloosd en speciaal voor Beltrum de postmanswalk goed geoefend.
Op 5 januari 2014 om precies 9.51 uur is het zover. De eerste kilometer loop ik samen met Guido voorop, daarna gaat Guido verder en word ik ingehaald door andere deelnemers . Ik vind het niet erg, want ik weet wat er alleemaal nog gaat volgen en dat de finish nog ver is.
De eerst helft loopt alles op rolletjes, niet snel, maar gestaag en zonder problemen. De bekende Beltrumhindernissen doe ik op mijn gemak zonder problemen. Ook de Waterster gaat uitstekend (en daar paseer ik dan ook meteen een aantal andere deelnemers. Pas bij de hindernis waar je jezelf naar het net toe moet trekken, staand in een touw, gaat het mis. Met een nat pak kom ik onder dat net door. De apehang schuin naar boven gaat dan nog met veel trekken en wurgen, maar het is wel het omslagpunt.
De hindernissen daarna lukken allemaal wel, maar het doet pijn en ik ben echt wel door mijn energievoorraad heen. Ook het lopen wordt steeds moeizamer. Ik bezie de wedstrijd nog van hindernis tot hindernis en heb me voorgenomen om mijn bandje in te leveren als een hindernis niet meer in 1x lukt. Maar het lukt allemaal nog wel, zelfs de postmanswalk (maar die had ik dan ook heel goed geoefend).
Een volgend omslagpunt komt bij het boogschieten. Met zo’n energiedip heb ik er niet veel vertrouwen meer in dat die pijl uberhaupt nog in het bord zal belanden, maar wat gebeurt er; ik schiet op een haar na in de roos! Vanaf dat moment krijg ik er weer zin in, en als ik dan bij het laantje voor het oppakken van de boomstam weer Keti en Jonathan zie, gaat het allemaal weer opnieuw van een leien dakje.
Er lagen niet veel fijne stammetjes meer, dus dan maar een wat dikkere. Het hakken ging voorbeeldig en al kruipend bereikte ik de eindhindernis. Daar eerst even bij het vuurtje opgewarmd en een slokje energiedrank genomen, om daarna de hele eindhindernis af te raffelen en te finishen in een tijd van 5 uur 16 minuten en 49 seconden (239ste bij de heren, van de 268 gefinishte deelnemers).
Zover ik weet zijn alle Fit deelnemers met bandje gefinisht. En ook heel mooi: Sigrid is eerste geworden bij de junioren 15-17 jaar met maar liefst een voorsprong van een half uur op de tweede dame!
Dennis heeft een mooie fotorapportage gemaakt, waarop veel deelnemende Fitter in beeld komen. Klik daarvoor hier!
Niels